Μόλις ο άνθρωπος πεθάνει, το σώμα του σύμφωνα με τη χριστιανική πίστη, γίνεται λείψανο και αυτόματα αυξάνει και ο σεβασμός μας σε αυτό.
Δεν αποκαλούμε το πεθαμένο ανθρώπινο σώμα ψοφιμι ή κουφάρι όπως λέμε για τα ζώα, ή τα άψυχα άδεια αντικείμενα, αλλά σορό και λείψανο, δεν λέμε ψόφησε ο άνθρωπος, όπως λέμε ψόφησε το σκυλί, η γάτα κ.λ.π., αλλά πέθανε. Είναι βαθιά χαραγμένος λοιπόν μέσα στην ανθρώπινη συλλογική μνήμη ο σεβασμός μας προς τους νεκρούς, άλλο ένα σημείο που μας διαφοροποιεί από τα άλογα ζώα.
Σύμφωνα με τα παλαιότατα ταφικά μας έθιμα και τους κανόνες της χριστιανικής θρησκείας μας, ο χώρος της ταφής, «το μνήμα», γίνεται σημείο αναφοράς μνήμης και ζωής (επέκεινα του τάφου) των νεκρών για τους ζώντες συγγενείς και φίλους.
Τα οστά των νεκρών αποτελούν ανάμνηση της προηγούμενης ζωής τους, θύμηση της τωρινής καταστάσής τους αλλά και υπόμνηση της αναπόδραστης προοπτικής όλων μας. Κατά την εκταφή λοιπόν θεωρείται αυτονόητη και εκ των ων ουκ άνευ η παρουσία των συγγενών του νεκρού καθώς είναι ουσιαστικά η τελευταία ευκαιρία τους να τιμήσουν με την παρουσία τους την μνήμη του δικού τους ανθρώπου.
Θα ήταν λοιπόν λογικά αναμενόμενο από τον Δήμο που υποτίθεται πως είναι ως δημόσια αρχή ο,τι κοντινότερο και φιλικό προς τον πολίτη, να επιδεικνύει έστω κάποια ψήγματα κοινωνικού σεβασμού προς τα, κατά τα ήθη και έθιμα αλλά και κατά τη θρησκεία μας, σεβαστά λείψανα των νεκρών, και να χειρίζεται ένα τόσο λεπτό θέμα όπως αυτό της εκταφής που εμπεριέχει παράλληλα και την οδύνη της απώλειας συγγενικών και προσφιλών προσώπων, με τον ανάλογο σεβασμό και ευαισθησία.
Αντ΄αυτού, διαπιστώνεται πως κάποιοι “υπεύθυνοι ” θεωρώντας ότι κατέχουν την μετά Θεό εξουσία , δρώντας με την χαρακτηριστική νεοελληνική αλαζονεία του όποιου μικρού τιμάριου εξουσίας κατέχουν, κρυπτόμενοι (μόλις υπάρξει καταγγελία) πίσω από ξεχασμένους σε βαθιά συρτάρια κανονισμούς τους οποίους, αφού τους έχουν καταπατήσει οι ίδιοι κατ επανάληψη προηγουμένως, ουδέποτε είχαν γνωστοποιήσει ως όφειλαν στους συγγενείς κατά τη διαδικασία της ταφής, επιδεικνύουν κοινωνική αναλγησία και αναισθησία, παντελή έλλειψη σεβασμού τόσο στους νεκρούς όσο και στους συγγενείς τους, αλλά και περισσό θράσος και κυνισμό στις απαντήσεις και στις δικαιολογίες τους.
Σε συνέχεια λοιπόν της πρώτης καταγγελίας που πρόσφατα δημοσιεύσαμε, παραθέτουμε άλλη μία, από συνδημότισσά μας, ακριβώς όπως υποβλήθηκε στον Συμπαραστάτη του Δημότη του Δήμου Σαρωνικού χθες 21/6/2016
Υ.Γ. Προς τους “καουμπόηδες”, όχι της ‘Αγριας Δύσης, αλλά των “υπευθύνων”των διαδικασιών που άπτονται της Δύσης της ανθρώπινης ζωής : Τώρα το καλοκαίρι ¨”ανεβαίνουν” πολλές θεατρικές παραστάσεις αρχαίου δράματος σε διάφορα σημεία της Αττικής και όχι μόνο. Αν πέσει στην αντίληψή σας μια παράσταση που λέγεται “Αντιγόνη” του Σοφοκλή , καλό θα ήταν να μην την χάσετε.
Ίσως αντιληφθείτε από την τραγική ηρωϊδα του Σοφοκλή Αντιγόνη , πως η χυδαία και αναίσθητη προσέγγιση ότι η ανάρτηση της πρώτης καταγγελίας έγινε για λόγους αναγνωσιμότητας της ιστοσελίδας μας, αποτελεί και δεύτερη επαναλαμβανόμενη ύβρι. Εκτός της πρώτης που διαπράξατε προς το νεκρό, και δεύτερη προς τους ζωντανούς συγγενείς του. Α. Ξυγκάκης