Το φετινό πρωτάθλημα, μας χάρισε συγκινήσεις. Οργανισμοί άρχισαν να συνεργάζονται κατανοώντας ότι έχουν περισσότερα κοινά από διαφορές. Όταν έπεσε η αυλαία, συνάδελφοι που δεν μιλούσαν για χρόνια αγκαλιάστηκαν ανταλλάσοντας ευχαριστίες και φιλοφρονήσεις. Την καρδιά όλων όμως έκλεψε η τελευταία κούρσα του πρωταθλήματος.
Σε μια σειρά ανακατάταξης, αναμετρήθηκαν αθλοσώστες μεγαλύτερων ηλικιών. Μετά το “λάβετε θέσεις” και την εκκίνηση που έδωσε ο Αντρέας Ίντρα, οι νεώτεροι ξεχύθηκαν για να καταπιούν αχόρταγα τα 50μ. Η κούρσα τελείωσε. Η κερκίδα αντάμειψε τον κόπο τους με χειροκρότημα. Σύντομα όμως, το χειροκρότημα αντί να σταματήσει, δυνάμωσε. Απορροφημένος από οργανωτικά θέματα, γύρισα να κοιτάξω πίσω. Τι είχε συμβεί; Στα μισά της απόστασης, ένας “αλλιώτικος” αθλοσώστης προσπαθούσε να ανακτήσει την αναπνοή του πριν βουτήξει για να ανασύρει το ανδρείκελο. “Να θυμάσαι ότι μετά την ζώνη ανάσυρσης των 5μ, δεν επιτρέπεται να βυθίσεις το ανδρείκελο”, τον είχα συμβουλέψει στην προπόνηση. Βούτηξε στο νερό, και επέστρεψε στην επιφάνεια με το θύμα του. Στα μάτια πολλών, έμοιαζε ο ίδιος θύμα … της κόπωσής του. Ο επικεφαλής ναυαγοσωστών του Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού, Μπάμπης Λαδοβρέχης με ρωτάει: “να τον βγάλουμε έξω ή θα τα καταφέρει;” Θυμάμαι τις προπονήσεις μας και καθησυχάζω τον συνάδελφο. “Δεν ντρέπεσαι να θυσιάζεις τον πατέρα σου για τη δόξα;”, μου είχε πει χαμογελαστός στην πρώτη προπόνηση. Τραντάχθηκα, γιατί σκέφτηκα ότι αν του συμβεί κάτι στους αγώνες, θα έφταιγα εγώ. Ήλπιζα ότι θα πάνε όλα καλά. “Η γιατρός Εύη Κρανιά διαβεβαίωσε ότι μπορεί να αγωνιστεί”, σκέφτομαι.
Το χειροκρότημα δυναμώνει. Η Πρόεδρος του ΝΟΕΛ, Βάνια Βήχου και ο Πρόεδρος της ΝΑΒΕ, Βαγγέλης Τσαμπάζης, χειροκροτούν και ζητωκραυγάζουν. “Πάμε ρε σκύλε … έτσι!”, φωνάζει ένας ενθουσιώδης θεατής από την κερκίδα. “Έλα πατέρα … δώσε το παράδειγμα … για να διαδώσουμε το άθλημα σε νέους και μεγάλους…”. Δακρύζω. Οι ναυαγοσώστες κοντά. Τερματίζει. Οι εθελοντές τον περικυκλώνουν μέσα σε καταιγισμό χειροκροτημάτων. Του σφίγγουν το χέρι για να βγει έξω. Η υπεύθυνη κριτών και ομοσπονδιακή προπονήτρια, Ελευθερία Αβραμίδου, ξεχνά προς στιγμή το ρόλο της και τρέχει να τον ενθαρρύνει … Πώς θα μπορούσε να κρατηθεί; Είναι κόρη του … η καρδιά της χτυπάει δυνατά γιατί εκτός από την προσπάθεια που βλέπουν όλοι, έχει ζήσει κι άλλες στιγμές …
Θυμήθηκα ότι οι αετοί έχουν συγκεκριμένο εύρος ζωής. Όχι γιατί δεν μπορούν να ζήσουν παραπάνω, αλλά επειδή τα νύχια τους μεγαλώνουν, στρίβουν και δεν μπορούν να αρπάξουν την τροφή τους, με αποτέλεσμα να πεθαίνουν από την πείνα. Μερικοί όμως βυθίζουν τα νύχια στο ποτάμι για να μαλακώσουν, και μετά με μια πέτρα τα χτυπούν για να τα σπάσουν. Οι πιο έξυπνοι ζουν διπλάσιο χρόνο. Θέλεις να λες ότι γέρασες ή να ζήσεις; Ό,τι πεις!
Ο Παντελής Αβραμίδης, είχε πολλές δικαιολογίες για να αρνηθεί στα παιδιά του αυτή τη χάρη. Κατοχή, πείνα, 52 επαγγέλματα από την ηλικία των 8 ετών, καρκίνο, χημειοθεραπείες και ατελείωτες στερήσεις προκειμένου να τα τρέχει στις προπονήσεις 7 φορές την ημέρα! Όμως στα 75 του κολύμπησε τρεις φορές στο 2ο πρωτάθλημα δίνοντας το πιο τρανό μάθημα. Δάκρυσα, όχι γιατί βγήκε 2ος σε μια κατηγορία με αθλοσώστες 25 χρόνια νεώτερους, αλλά επειδή βγήκε από το νερό χαμογελαστός. Κατάλαβα ότι τα νύχια του ήταν ξανά κοντά και λεία!
Ο απολογισμός ήταν 3η θέση στα 100μ Κολύμπι μετ’ Εμποδίων, 2η θέση στα 50μ Μεταφοράς Ανδρεικέλου και μετάλλιο συμμετοχής στον Θαλασσόνιο. Όταν ρωτήθηκε από τη δημοσιογράφο του ΙΕΚ Ακμή, Κατερίνα Σχοινά, δήλωσε: “Με ευχαριστεί που αγωνίστηκα με νεώτερους για να με δουν ως παράδειγμα. Όποιος δεν αθλείται, είναι σαν να παραδίδει την ζωή του κάπου αλλού. Τρέχω κάθε μέρα. Κολύμπησα για τα παιδιά μου. Εύχομαι να το κάνει όλος ο κόσμος για να νιώθει τη χαρά”.

SONY DSC
[wonderplugin_carousel id=”25″]