
Το εκκλησάκι της Ζωοδόχου Πηγής στο Πάνειον όρος
Ένα πολύ ωραίο πανηγύρι γινόταν την Παρασκευή μετά το Πάσχα στο όρος Πανί, που γιόρταζε το εκκλησάκι της Ζωοδόχου Πηγής, που είναι χτισμένο πριν από το 1730 όπως λένε, σ’ ένα τοπίο μαγευτικό με πολλά πεύκα και την καλύτερη θέα απ’ όλα τα μέρη του χωριού μας.
Αυτό που άξιζε εκείνο το ανοιξιάτικο πρωινό ήταν η διαδρομή πρωί πρωί από τα χαράματα, περπατώντας, ή με γαϊδουράκια, για να προλάβουμε ν’ απολαύσουμε την ανατολή. Εκατοντάδες άνθρωποι ακολουθούσαμε το μονοπάτι, από την βορινή πλευρά του βουνού, στην θέση Καρδίτσες όπως λεγόταν, φορτωμένοι με ταγάρια.
Το μονοπάτι τερμάτιζε στην μεγάλη πλατεία μπροστά από την εκκλησία…τη λειτουργία την παρακολουθούσαμε όλοι σχεδόν στο ύπαιθρο, γιατί η εκκλησία ήταν μικρή και γέμιζε με τους παπάδες, τους ψάλτες και τους πιστούς.
Όταν τέλειωνε η λειτουργία, μαζεύαμε ξερά ξύλα κι ανάβαμε φωτιές, για να ψήσουμε το κοντοσούβλι…αμέτρητες οι παρέες που έστρωναν κάτω για φαγητό, στο τέλος όμως γινόμασταν όλοι μια παρέα, ανταλλάσσαμε κρασί και φαγητό κι όσο περνούσε η ώρα το κέφι μεγάλωνε, πολλοί γύριζαν από την μια παρέα στην άλλη με το κρασί και τα ποτήρια στο χέρι. Κι όταν άρχιζε ν’ ακούγεται το νταούλι και η πίπιζα του μπάρμπα- Σωτήρη του Κώνστα και του γιου του Μήτσου, εκεί, στην κορυφή του βουνού, το γλέντι άναβε,γιατί εκεί πάνω η πίπιζα και το νταούλι,θαρρείς ταίριαζαν περισσότερο.
Κι από όλες τις παρέες σηκώνονταν εκατοντάδες άτομα και χόρευαν στη μέση της πλατείας, με φωνές, σφυρίγματα,τραγούδια και γέλια..το γλέντι συνεχιζόταν μέχρι το ηλιοβασίλεμα και τότε άρχιζε η επιστροφή…μπροστά πήγαιναν το νταούλι κι η πίπιζα παίζοντας συνέχεια και πολλοί από αυτούς που ακολουθούσαν χόρευαν ακόμη.
Στο χωριό φτάναμε όταν άρχιζε να νυχτώνει, ο χορός όμως συνεχιζόταν στην κεντρική πλατεία, πολλές ώρες αργότερα.
Απόσπασμα από το βιβλίο του Σ. Κόλλια ΤΟ ΧΩΡΙΟ ΜΑΣ ΤΑ ΚΑΛΥΒΙΑ.
Ανάρτηση και φωτογραφία από το οικογενειακό αρχείο της Κατερίνας Μερκούρη.(1962)
Στην μνήμη μου από την γιορτή της Ζωοδόχου Πηγής στο Πάνειον Όρος ή Πανί, όπως εμείς το λέμε αγαπημένα, την πρώτη θέση κατέχει η κάθοδος των ανδρών από το γλέντι του Πανιού, που περιείχε όλη την ευθυμία από το ξεφάντωμα, το “τσαλάκωμα” , όπως θα λέγαμε, κάποιων ανδρών που ήθελαν να συνεχίσουν το γλέντι τους στην πλατεία του χωριού, συνοδεία των μουσικών και με την συνοδεία επίσης της μουρμούρας κάποιων μανάδων ή συζύγων που ένοιωθαν άβολα με αυτή την χαρούμενη, εορταστική εξέγερση! Δεν γνωρίζω αν υπάρχουν τέτοιες φωτογραφίες, ποτέ δεν θα σκεφτόμουν όμως να δώ την χαρά της ζωής μέσα από τον φακό της φωτογραφικής μηχανής σε αυτές τις μοναδικές στιγμές! Που δεν ξανάρθαν, που δεν μπορούν να επαναληφθούν! Τα ιδρωμένα πουκάμισα έξω από τα παντελόνια, τα σώματα να “βγαίνουν απ΄την γραμμή”, ελεύθερα, “λυμένα”, ο χαιρετισμός σε όσους δεν είχαν ανεβεί στο βουνό, η χαρά, η ευθυμία, η γεύση και η χαρά της ζωής, χειροπιαστή, διονυσιακή, ερωτική, μία εντυπωσιακή νίκη στα χιλιάδες καθωσπρέπει της συνήθους καθημερινότητας, που την ημέρα αυτή, γίνονταν σκόνη…Τους θυμάμαι τόσο καλά, σε αυτές τις στιγμές της απελευθέρωσής τους με την βοήθεια του κρασιού, του χορού, της μουσικής, της παρέας, και επειδή κάποιοι έφυγαν και πολύ νέοι απ΄τη ζωή, είναι σαν να μου λένε μέσα από το θαμπό φίλμ της μνήμης μου: Ζήστε, υπάρξετε, αγκαλιάστε τον τόπο μας και τους ανθρώπους τους! Κρατάει τόσο λίγο!!!!
Αθηνά Αναστασίου 20/4/17