“Ένα πολύ ωραίο πανηγύρι γινόταν την Παρασκευή μετά το Πάσχα επάνω στο όρος Πανί, που γιόρταζε το εκκλησάκι της Ζωοδόχου Πηγής, που είναι χτισμένο πριν από το 1730 όπως λένε, σε ένα τοπίο μαγευτικό με πολλά πεύκα και την καλύτερη θέα απ’ όλα τα μέρη του χωριού μας.
Αυτό που άξιζε εκείνο το ανοιξιάτικο πρωινό ήταν η διαδρομή,πρωί πρωί, από τα χαράματα, περπατώντας, ή με γαϊδουράκια, για να προλάβουμε ν’ απολαύσουμε την ανατολή του ήλιου.
Εκατοντάδες άνθρωποι ακολουθούσαμε το μονοπάτι, από την βορινή πλευρά του βουνού, στην θέση Καρδίτσες όπως λεγόταν, φορτωμένοι με ταγάρια. Ποτέ δεν θα ξεχάσω αυτό το φιδίσιο μονοπάτι μέσα στο δροσερό πρωινό, με τις μυρωδιές απ’ τα πεύκα και το ρετσίνι, τους ανθισμένους θάμνους, το κελάηδισμα των πουλιών. Το μονοπάτι τερμάτιζε στην μεγάλη πλατεία μπροστά από την εκκλησία που γέμιζε με κόσμο..ο καθένας διάλεγε ένα μέρος ν’ αφήσει τα πράγματα του, γιατί εκεί θα έψηνε το φαγητό του και θα έμενε όλη την ημέρα.
Όταν τέλειωνε η λειτουργία μαζεύαμε ξερά ξύλα κι ανάβαμε φωτιές για να ψήσουμε το παραδοσιακό γι’ αυτή την μέρα φαγητό, το κοντοσούβλι…
Αμέτρητες οι παρέες που έστρωναν κάτω για φαγητό, αλλά όλοι ήμασταν μια παρέα, ανταλλάσσαμε κρασί και φαγητά κι όσο περνούσε η ώρα το κέφι μεγάλωνε, πολλοί γύριζαν από την μια παρέα στην άλλη με το μπουκάλι το κρασί και τα ποτήρια στο χέρι. Κι όταν άρχιζε ν’ ακούγεται το νταούλι και η πίπιζα του μπάρμπα Σωτήρη του Κώνστα και του γιου του του Μήτσου, εκεί, στην κορυφή του βουνού, το γλέντι άναβε, γιατί εκεί πάνω, η πίπιζα και το νταούλι θαρρείς, ταίριαζαν περισσότερο. Κι απ’ όλες τις παρέες σηκώνονταν δεκάδες άτομα και χόρευαν στην μέση της πλατείας, με φωνές, σφυρίγματα, τραγούδια και γέλια..το γλέντι συνεχιζόταν χωρίς διακοπή μέχρι σχεδόν το ηλιοβασίλεμα και τότε άρχιζε η επιστροφή, για να περάσουμε το μονοπάτι πριν νυχτώσει. Μπροστά πήγαιναν η πίπιζα και το νταούλι παίζοντας συνέχεια και πολλοί απ’ αυτούς που ακολουθούσαν χόρευαν ακόμη κι από κοντά, πολλοί πεζοί, άλλοι σε γαϊδουράκια, που συχνά γκάριζαν όλα μαζί. Στο χωριό φτάναμε όταν άρχιζε να νυχτώνει, όμως ο χορός συνεχιζόταν και στην κεντρική πλατεία, πολλές ώρες αργότερα”.
Απόσπασμα από το βιβλίο του Σ.Κόλλια ΤΟ ΧΩΡΙΟ ΜΑΣ ΤΑ ΚΑΛΥΒΙΑ . Η φωτογραφία ανήκει στο προσωπικό αρχείο του Δ.Σωτ.Κόλλια. Είναι τραβηγμένη στις 5-5-1967. Εκτός από την οικογένεια του Σ. Κόλλια και της αδελφής του Αγγελικής [Κούλα], διακρίνονται αριστερά οι Σταμάτης Μεθενίτης- Τάκης Θεοδωρής.
ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ!
(Κατερίνα Μερκούρη)