Από το Εγω στο Εμείς.
Σε μια εποχή ιδιοτέλειας και αριβισμού θα πάω κόντρα στο ρεύμα και δεν θα είναι η πρώτη φορά που το κάνω. Κι ας ξέρω πως θα το πληρώσω. Μαθημένα τα βουνά από τα χιόνια. Σε μια εποχή που το «Εγώ» και το ατομικό συμφέρον είχε θεοποιηθεί και θεσμοθετηθεί ακόμα στον τόσον αρωστημένο πολιτικό και κοινωνικό μας βίο θα τολμήσω να υψώσω και πάλι τις αξίες της συλλογικότητας και του ομαδικού πνεύματος. Του «Εμείς» απέναντι στο «Εγώ», της αξιοκρατίας και της αρετής απέναντι στην πολιτική βαρβαρότητα και στον κανιβαλισμό για μια θέση στην πολιτική ζωή της χώρας. Και το κάνω γιατί γνωρίζω, όσο κι αν έχουν διαστραφεί τα πράγματα στις μέρες μας κι έχει φτάσει κάθε πατροπαράδοτη αλήθεια του χθες να φαντάζει σαν ψέμα του σήμερα, ότι κανείς μας δεν είναι «νησί», όπως λέει κι ό Έρνεστ Χέμινγουαίη. «Κανείς άνθρωπος δεν είναι άσχετος από το κοινωνικό σύνολο και τους άλλους ανθρώπους. Για αυτό όταν χτυπά η καμπάνα, μην ρωτάς «για ποιον χτυπά», χτυπά και για σένα τον ίδιο.» Με άλλα λόγια κανεις μας δεν μπορεί να αγνοεί το κοινωνικό και το συλλογικό καλό και δρα έχοντας μόνον το συμφέρον του υπόψιν. Γιατί τότε μαζί με όλο το κοινωνικό οικοδόμημα θα καταρρεύσει και το δικό του σπίτι πριν το πάρει καλά – καλά χαμπάρι. Οι προσωπικές φιλοδοξίες ενός εκάστου είναι θεμιτές μέχρι του σημείου που δεν αγνοούν το κοινωνικό καλό και ακόμα περισσότερο δεν το υποσκάπτουν. Αλλιώς μεταμορφώνται σε αδηφάγα χαρακτηριστικ’ά μιας εγωπαθούς προσωπικότητος που βλάπτει τους γύρω του και γίνεται μισητός κι αντιπαθής. Εύκολα λοιπόν καταλαβαίνει κανείς σε τί ζούγκλα θα μεταβληθεί μια κοινωνία απότελούμενη από τέτοια μέλη. Κι επειδή ο άνθρωπος σύστησε, από αρχής της εμφάνισης του σε αυτόν τον πλανήτη, κοινωνίες και ομάδες, θα ήταν έγκλημα τώρα να κατρακυλήσει σε κατάσταση αγρίου θηρίου. Ενός θηρίου που το μόνο που το ενδιαφέρει είναι το ιδιοτελές συμφέρον του, το οποίο συνάμα τον απομονώνει από το κοινωνικό του σύνολο και τον φέρνει σε ρήξη με τους συνανθρώπους του. Ας θέλουμε να έχουμε μέλλον και να διατηρήσουμε τη φλόγα του πολιτισμού που μας κληροδότησαν οι προηγούμενες γενιές οφείλουμε να στραφούμε στις παραδοσιακές αξίες και τις αρετές του λαού μας για να βρούμε και πάλι τον αληθινό εαυτό μας. Το ανθρώπινο μας πρόσωπο.
Με Τιμή
&
Σεβασμό.
Χρήστος Ραπτης