Έχει χαθεί η μπάλα, το μέτρο, η δημοσιογραφία, οι (όποιες) ηθικές αξίες, το λειτούργημα, το επάγγελμα, το σπορ, το χόμπι, η ομορφιά του ποδοσφαίρου. Στην Ελλάδα μπορεί να μην έχουμε αθλητική παιδεία ή φίλαθλο πνεύμα, όμως σχεδόν πάντα, υπήρχαν όρια σε παραβατικές συμπεριφορές, δηλώσεις, πράξεις αθλητών, παραγόντων, δημοσιογράφων και όλων όσοι εμπλέκονται με τον αθλητισμό. Υπήρχαν άγραφοι νόμοι και κανόνες που -έστω και κουτσά, στραβά- τηρούνταν. Πάνω από όλα, υπήρχαν τα ΜΜΕ που κρατούσαν ένα κάποιο επίπεδο απέναντι στον φανατισμό, τα μίση και τα πάθη…
Από την δεκαετία του ’80 που το ποδόσφαιρο πέρασε σε επαγγελματικό επίπεδο, το πράγμα άρχισε να αλλάζει. Προς το χειρότερο. Το χρήμα μπήκε για τα καλά στις ζωές των αθλητών και των παραγόντων, οι οργανωμένοι οπαδοί άρχισαν να παίζουν πρωταγωνιστικό ρόλο στα ποδοσφαιρικά δρώμενα και οι επιχειρηματίες που ανέλαβαν ομάδες στο βωμό του κέρδους άρχισαν να μην καταλαβαίνουν τίποτα και να ζουν μέρα με τη μέρα ανεξέλεγκτα. Κι αν αδίστακτοι ιδιοκτήτες βρήκαν στο ποδόσφαιρο βήμα για διαπλοκή, δύναμη, χρήμα κι εξουσία, το μεγάλο κακό ήρθε όταν σε όλα αυτά, μπλέχτηκαν τα ΜΜΕ.
Αθλητικοί συντάκτες που έγιναν φερέφωνα κάθε ιδιοκτήτη. Άλλοι γιατί φοβήθηκαν το καθεστώς τρόμου, άλλοι για να έχουν απλά τη δουλειά τους κι άλλοι γιατί βρήκαν την μεγάλη ευκαιρία να αποκτήσουν τη δική τους δύναμη στον κόσμο της ομάδας, να γίνουν αρεστοί στους οργανωμένους και στον πρόεδρο. Ελάχιστοι πάλι, επειδή βρήκαν ευκαιρία να οικονομήσουν και άλλοι γιατί βολευτηκαν στην ιδέα ότι έτσι όπως γίναμε ας δημοσιεύουμε τα non papers να έχουμε το κεφάλι μας ήσυχο. Στο μυαλό κανενός, το επάγγελμα, η δημοσιογραφία δηλαδή, η αξιοπρέπεια, ο σεβασμός στον κόσμο και στους ίδιους τους εαυτούς μας…
Ώσπου φθάσαμε στη σημερινή εποχή που έχουν εκφυλιστεί και ισοπεδωθεί τα πάντα!
Παράγοντες που αλληλοβρίζονται με λεξιλόγιο δρόμου, παράγοντες που βγάζουν μέσω των ΠΑΕ τους, χυδαίες ανακοινώσεις σε βάρος όσων τους ασκούν κριτική. «Δημοσιογράφοι» που εκτελούν εντολές άνωθεν και στοχοποιούν συναδέλφους. «Δημοσιογράφοι» που αλληλοβρίζονται στα social media με φόντο τις αγαπημένες ομάδες τους. «Συνάδελφοι» που στο όνομα του… πατρός (βλέπε ιδιοκτήτες) ξεκατινιάζονται πάντα… αντικειμενικά. «Συνάδελφοι» που σου κρύβουν την αλήθεια για την ομάδα, που στρεβλώνουν οποιαδήποτε σοβαρή κριτική γίνει στην αγαπημένη τους ομάδα, που σε κρεμούν στα… μανταλάκια για να νιώσουν και να γευτούν την αποθέωση των οπαδών. Και λειτουργούν πιο χούλιγκαν από τον χειρότερο χούλιγκαν!
Δεν τολμάς πλέον να γράψεις το παραμικρό για την ομάδα τους και αμέσως σου έρχονται απαντήσεις, άλλοτε ειρωνικές κι άλλοτε εμετικές. Είσαι εχθρός. Δεν τους ενδιαφέρει αν αυτό που γράφεις είναι αλήθεια, δεν το εξετάζουν καν, δεν μπαίνουν στον κόπο να το ελέγξουν. Ασχολούνται μόνο με τι ομάδα είσαι! Δεν είσαι δικός μας, είσαι εχθρός μας. Σαν να πρόκειται για άτυπη… αστυνομία Τύπου κάθε ΠΑΕ.
Τίποτα δεν μένει αναπάντητο από τους… θεματοφύλακες των ΠΑΕ. Έχουν φθάσει οι «αθλητικογράφοι» σε σημείο να λειτουργούν πια ως… συνιδιοκτήτες των ΠΑΕ και όχι για επαγγελματίες δημοσιογράφους που βρίσκονται απέναντι από όλους και όλα, καταγράφουν, κριτικάρουν, λένε τις απόψεις τους με επιχειρήματα χωρίς φόβο. Όχι. Η αθλητική δημοσιογραφία πέθανε και τον λόγο έχουν οι χούλιγκαν με γραβάτες και πλήκτρα. Ποτέ δεν θα μάθεις την αλήθεια. Όλα κάτω από το χαλάκι. Και αν τολμήσεις να αναρωτηθείς για κάτι, πρώτα οι «αθλητικογράφοι» θα σε βάλουν στη θέση σου και μετά οι ίδιες οι ΠΑΕ. Όλοι αντικειμενικά πάντα…
Κάθε φορά λέμε ότι το βαρέλι δεν έχει πάτο. Και κάθε φορά αποδεικνύεται ότι όντως δεν έχει. Όσο η κοινωνία φθείρεται, τόσο και ο δικός μας χώρος θα διαλύεται. Φύγαμε πια από το «ποιος τα παίρνει» και φθάσαμε στο αν υπάρχει κάποιος που κάνει πραγματική δημοσιογραφία. Όλοι και όλα ανεξέλεγκτα, ξεδιάντροπα, ελεεινά. Και μένεις να αναρωτιέσαι αν τελικά αξίζει να παλεύεις μέσα σε όλη αυτή τη χαβούζα και τη διαφθορά.
Φθάσαμε, πρωτοσέλιδο οπαδικής εφημερίδας να βρίζει αισχρά τους αντιπάλους λες και πρόκειται για λογομαχία σε καφενέ της γειτονιάς και να μην κουνιέται φύλλο! Βγήκε μια νέα οπαδική εφημερίδα στη Θεσσαλονίκη, παραμονή του ντέρμπι Αρη – ΠΑΟΚ να έχει βασικό τίτλο «Η.Μ.Ν.Σ.Γ.» (Ήρθαμε Μ… Να Σας Γ…) και δεν παρεμβαίνει κανείς. Στην εφημερίδα γράφουν επαγγελματίες ρεπόρτερ, όχι συνδεσμίτες. Όμως, ούτε αθλητικός εισαγγελέας, ούτε άλλος αρμόδιος δημοσιογραφικός φορέας, ούτε οι ίδιοι οι συνάδελφοι ενοχλήθηκαν. Κι αν αύριο η εφημερίδα βγει με τον ίδιο τίτλο, αλλά αντί αρχικών, τον έχει ολογράφως, πάλι δεν θα νοιαστεί κανείς.
Μέχρι μήνυμα α λά… Εσκομπάρ κατήγγειλε μια αθλητική εφημερίδα ότι έστειλε σε δημοσιογράφο της, ιδιοκτήτης ομάδας και δεν κουνήθηκε φύλλο. Όχι από τις αρχές (δεν περιμέναμε άλλωστε κάτι τέτοιο), αλλά από τους ίδιους τους δημοσιογράφους-συναδέλφους των άλλων ΜΜΕ. Πλήρης αδιαφορία. Που να μπλέκεις τώρα…
Μπράβοι, νόμοι της νύχτας, «νονοί», αδίστακτοι επιχειρηματίες που δεν διστάζουν ορισμένοι, να σε παίρνουν τηλέφωνο οι ίδιοι και να σε απειλούν. Στρατοί αλητείας που οργώνουν κάθε φωνή που προσπαθεί να πει την γνώμη της. Τάγματα εφόδου σε αθλητικούς –κανονικούς (ναι, υπάρχουν ακόμη)- συντάκτες προς γνώση και συμμόρφωση. Χυδαίες φωνές από υποτιθέμενους VIP, που λένε ο,τι τους κατέβει στο κεφάλι και τα ΜΜΕ τους δίνουν βήμα να εκφράζονται ή αναπαράγουν τις αθλιότητες τους στο όνομα της είδησης.
Τώρα τι σόι είδηση είναι να βρίζει χυδαία κάποιος έναν δημοσιογράφο που δεν του άρεσε η κριτική που του έκανε, ρωτήστε τους «δημοσιογράφους» που του έδωσαν το βήμα λόγου. Είναι οι ίδιοι που αύριο μεθαύριο όταν γίνουν επεισόδια, θα μιλήσουν για ντροπή, θα σου πουν ότι «δεν είναι δυνατόν να συμβαίνουν τέτοια πράματα», θα… τραβήξουν αυτιά και θα συμβουλεύσουν όλους τι πρέπει να κάνουν για να μη ξαναγίνουν τα ίδια. Παράλληλα θα ρίξουν το ανάθεμα σε όλους, αφήνοντας εκτός κάδρου τους εαυτούς τους, γιατί πιστεύουν ότι δεν έχουν την παραμικρή ευθύνη για όσα στραβά συμβαίνουν στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Κι ας έχουν ένα πολύ μεγάλο μέρος ευθύνης, που η ποδοσφαιρική Ελλάδα έγινε η… Κολομβία της Ευρώπης.