Παραθέτω την συγκλονιστική ανάρτηση του διαδικτυακού μου φίλου δημοσιογράφου Χρήστου Ξανθάκη για τον σπουδαίο ‘Eλληνα ποιητή Ντίνο Χριστιανόπουλο που απεβίωσε προχθές, κάποια λόγια του Χριστιανόπουλου και 2 μικρά, σαγηνευτικά ποιήματά του . (Για τη ζωή και το έργο του σίγουρα θα διαβάσατε πολλά,σε όλες σχεδόν τις ιστοσελίδες, μετά την είδηση του θανάτου του.)
”Christos Xanthakis
11 Αυγούστου στις 9:03 μ.μ. ·
ο Ρίτσος ήταν ο ποιητής της Ρωμιοσύνης
ο Σεφέρης ήταν ο ποιητής μιας χώρας έρημης
ο Ελύτης ήταν ο ποιητής του Αιγαίου
ο Καβάφης ήταν ο ποιητής του ελληνιστικού απόηχου
κι ο Χριστιανόπουλος ήταν ο ποιητής όσων δεν χωρούν πουθενά
ήταν, ας πούμε, ο ποιητής της δικής μου της γενιάς,
που δεν χώραγε ούτε στα αμπέχωνα της μεταπολίτευσης
ούτε στη μοβίδα του ΠΑΣΟΚ
ούτε καν στην επαναστατική ρητορική της Βήτα Πανελλαδικής
και στις παρτούζες των διαγραμμένων της ΚΝΕ
εμείς θέλαμε κάτι παραπάνω απ’ αυτά
θέλαμε χώμα, όπως θα ‘λεγε και ο Ντίνος
θυμάμαι ακόμη που είχα έρθει στην Αθήνα
στις αρχές της δεκαετίας του ογδόντα
φρέσκο κοτόπουλο
και ο φίλος μου ο Μιχάλης Παναγιωτάκης
μου είχε πει “Χριστιανόπουλο να διαβάσεις”
και ακολούθησα τη συμβουλή του
και αναστατώθηκα
με όλες αυτές τις ύπουλες ιδέες
την αμφισβήτηση
που εισέβαλλαν ξαφνικά στο στρέιτ σύμπαν μου
την ειρωνεία, την κοροϊδία, τον σαρκασμό του Χριστιανόπουλου
απέναντι σε μια τάξη καθεστηκυία
έτοιμη να καταρρεύσει από το βάρος της γελοιότητάς της
την Ελλάδα την μεταπολεμική και την μετεμφυλιακή
μια μπανανία, μια ξεφτιλισμένη κουρελού
κι ο Ντίνος να μιλάει για εμάς που δεν χωράγαμε πουθενά
δεν είχε την ορμή του Ρίτσου
δεν είχε το βάθος του Σεφέρη
δεν είχε το σφρίγος του Ελύτη
δεν είχε το εύρος του Καβάφη
αλλά ήταν ο πρώτος ποιητής του περιθωρίου
όταν το περιθώριο ήταν ακόμη καταραμένη έννοια στην
μητριά πατρίδα όλων μας
και με τον δικό του, στριφνό τρόπο
μας έμαθε να μην είμαστε κτήνη
θα του το χρωστάμε για πάντα
in loving memory”
Είπε και έγραψε:
”Δεν θέλω και πολύ τις αυτοβιογραφίες, γιατί μου δίνουν την εντύπωση ότι ξόφλησα κι ότι δεν έχω πια να κάνω τίποτα άλλο παρά να βυθίζομαι στις αναμνήσεις…»
«Είμαι εναντίον της κάθε τιμητικής διάκρισης, απ΄ όπου και αν προέρχεται. Δεν υπάρχει πιο χυδαία φιλοδοξία, απ’ το να θέλουμε να ξεχωρίζουμε. Αυτό το απαίσιο «υπείροχον έμμεναι άλλων», που μας άφησαν οι αρχαίοι./ Είμαι εναντίον των βραβείων, γιατί μειώνουν την αξιοπρέπεια του ανθρώπου. Βραβεύω σημαίνει αναγνωρίζω την αξία κάποιου κατώτερου μου -και κάποτε θα πρέπει να απαλλαγούμε από την συγκατάβαση των μεγάλων. Παίρνω βραβείο σημαίνει παραδέχομαι πνευματικά αφεντικά -και κάποτε θα πρέπει να διώξουμε τα αφεντικά από τη ζωή μας…
…Είμαι εναντίον των χρηματικών επιχορηγήσεων/ Είμαι εναντίον των λογοτεχνικών συντάξεων. .. των σχέσεων με το κράτος , των εφημερίδων/ των κλικών/ των κουλτουριάρηδων/ κάθε ιδεολογίας / κάθε ατομικής φιλοδοξίας που καθημερινά μας οδηγεί σε μικρούς και μεγάλους συμβιβασμούς. Αν σήμερα κυριαρχούν παραγοντίσκοι και τσανάκια, δεν φταίει μόνο το κωλοχανείο· φταίνε και οι δικές μας παραχωρήσεις και αδυναμίες. Αν πιάστηκε η μέση του οδοκαθαριστή, φταίμε και εμείς που πετάμε το τσιγάρο μας στον δρόμο. Κι αν η λογοτεχνία μας κατάντησε σκάρτη, μήπως δεν φταίει και η δική μας σκαρταδούρα;» έχει πει ο ίδιος με το μοναδικό δηκτικό και ειρωνικό ύφος που τον χαρακτήριζε..
2 μικρά σαγηνευτικά ποιήματά του
Η κακιά στιγμή
«Τα μάθατε; Ο τάδε το και το».
Έτσι μια μέρα θα ’ρθει κι η σειρά μας∙
μια αστοχία, μια κακιά στιγμή,
και κουρελιάζεσαι για όλη τη ζωή σου.
Θεέ μου, φύλαγε απ’ την κακιά στιγμή,
κάνε ν’ αργήσει η αναπόφευκτη στιγμή,
που η νέμεση χαρίζεται στους κουτσομπόληδες
και κάνουν γλέντι την καταστροφή μας.
Με κατάνυξη
Ἔλα νὰ ἀνταλλάξουμε κορμὶ καὶ μοναξιά.
Νὰ σοῦ δώσω ἀπόγνωση, νὰ μὴν εἶσαι ζῷο,
νὰ μοῦ δώσεις δύναμη, νὰ μὴν εἶμαι ράκος.
Νὰ σοῦ δώσω συντριβή, νὰ μὴν εἶσαι μοῦτρο,
νὰ μοῦ δώσεις χόβολη, νὰ μὴν ξεπαγιάσω.
Κι ὕστερα νὰ πέσω μὲ κατάνυξη στὰ πόδια σου,
γιὰ νὰ μάθεις πιὰ νὰ μὴν κλωτσᾶς.
Α.Ξυγκάκη για τον Paraktios.gr