Μοναδική ευκαιρία για ΜΟΥΣΕΙΟ ΑΛΥΚΩΝ, η έρευνα της Καθηγήτριας του ΕΚΠΑ Νίκης Ευελπίδου – ανάληψη πρωτοβουλίας από Paraktios.gr για την ευαισθητοποίηση των κατοίκων με την σύσταση ομάδας που θα συμμετάσχει στη προσπάθεια της δημιουργίας ΜΟΥΣΕΙΟΥ ΑΛΥΚΩΝ ΑΝΑΒΥΣΣΟΥ – ΘΑ ΓΙΝΕΙ ΕΚ ΝΕΟΥ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΜΑΔΑ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑΣ ΚΑΘΩΣ ΚΑΙ ΑΛΛΟΙ ΦΟΡΕΙΣ ΕΧΟΥΝ ΕΚΦΡΑΣΕΙ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝ – ΘΕΤΙΚΟΣ Ο ΔΗΜΑΡΧΟΣ ΣΑΡΩΝΙΚΟΥ
Την γεωλογική, γεωγραφική, περιβαλλοντική ιστορία της Αναβύσσου προσπαθεί να ξεδιπλώσει η καθηγήτρια του Τμήματος Γεωλογίας και Γεωπεριβάλλοντος του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών, Νίκη Ευελπίδου, η οποία ερευνώντας την παράκτια περιοχή των Αλυκών Αναβύσσου προσπαθεί να αποτυπώσει όλους εκείνους τους γεωπεριβαλλοντικούς παράγοντες που διαμόρφωσαν και συνεχίζουν να διαμορφώνουν την ευρύτερη περιοχή, καθώς και την επίδραση των σχετικών μεταβολών της θαλάσσιας στάθμης σε βάθος ακόμε και 6.000 χρόνων.
Η κα Νίκη Ευελπίδου ήταν φιλοξενούμενη στην εκπομπή της 29/9/20 ΑΝΑΤΟΛΙΚΟΣ ΑΝΕΜΟΣ επεξηγώντας τη σημασία της έρευνας στις Αλυκές Αναβύσσου, μία έρευνα που αν το αποτέλεσμά της αγγαλιαστεί από τον Δήμο Σαρωνικού, μπορεί να οδηγήσει στη δημιουργία του πολυπόθητου εδώ και πολλά χρόνια ΜΟΥΣΕΙΟΥ ΑΛΥΚΩΝ όπου μπορεί να αναβιώσει η ιστορία μέσα από virtual ξενάγηση σε χώρο που δεν χρειάζεται απαραίτητα να βρίσκεται εντός των Αλυκών καθώς υπάρχει το γνωστό ιδιοκτησιακό πρόβλημα με την ΕΤΑΔ.
Ο Paraktios.gr αναλαμβάνει πρωτοβουλία ευαισθητοποίησης των κατοίκων της περιοχής και σε συνεργασία με την κα Ευελπίδου δημιουργεί Ομάδα που θε πιέσει προς όλες τις κατευθύνσεις – και με την συμμετοχή του Δήμου- να χρηματοδοτηθεί κατάλληλο project. Παράλληλα, η καθηγήτρια Ν.Ευελπίδου θα παρουσιάσει σε φορείς την διαδικασία της έρευνά της κατά την διάρκεια της επόμενης επίσκεψης που θα γίνει στις Αλυκές με την ομάδα της. Στο κάλεσμα του Paraktios ανταποκρίθηκε άμεσα η ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝΤΙΚΗ ΟΜΑΔΑ του Γενικού Λυκείου Αναβύσσου αποτελούμενη από την Καθηγήτρια κα Ροντογιάννη, καθηγητές και μαθητές, η ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝΤΙΚΗ ΟΜΑΔΑ ΤΟΥ 1ου Δημοτικού Αναβύσσου αποτελούμενη από τον Διευθυντή Μ.Χαρίτο και μαθητές (η ομάδα σύντομα θα βραβευθεί την άνοιξη του 2021 για το έργο της, από την ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΤΑΙΡΕΙΑ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑΣ ΤΗΣ ΦΥΣΗΣ). Την πρωτοβουλία αποδέχτηκε και ο Δήμαρχος Σαρωνικού Π.Φιλίππου και σύντομα θα γίνει συνάντηση της Ομάδας για εκτενέστερη συζήτηση και προγραμματισμό των ενεργειών.
Ο Paraktios καλεί δημοσίως την ΚΟΙΝΟΤΗΤΑ ΑΝΑΒΥΣΣΟΥ να εντάξει στον προυπολογισμό και τα τεχνικά έργα του 2021 που θα υποβάλει στο Δημοτικό Συμβούλιο, την Δημιουργία Μουσείου Αλυκων. Επίσης, παράλληλα, θα ενημερώσει κάθε μία χωριστά, τις δημοτικές παρατάξεις καθώς και άλλους φορείς που μπορούν με οποιοδήποτε τρόπο να προσφέρουν σε αυτή την υπόθεση. Η Ευκαιρία δεν πρέπει να χαθεί!!
δείτε το video της εκπομπής
Αποσπάσματα από τις απαντήσεις της κας Ευελπίδου σε σχετικές ερωτήσεις του Α.Ξυγκάκη
Οι Αλυκές Αναβύσσου, όπως και γενικότερα οι αλυκές είναι ένα περιβάλλον το οποίο έχει αποτυπωμένο μέσα στο ίζημά του όλη την πληροφορία, όλη την ιστορία του τι έχει συμβεί τα τελευταία χρόνια στην περιοχή. Γενικώς οι μεταβολές στάθμης της θάλασσας, οι κλιματικές αλλαγές, ανθρωπογενείς επεμβάσεις, οτιδήποτε είχε συμβεί από μία μεγάλη καταιγίδα, μία πλημμύρα μέχρι και ένα τσουνάμι, μπορούμε να το βρούμε καταγεγραμμένο μέσα στο ίζημα. Για αυτό λοιπόν οι αλυκές για εμάς που μελετάμε την παλαιογεωγραφική εξέλιξη, είναι ένας χώρος που ενδείκνυται για να ξεδιπλώσουμε την ιστορία μιας περιοχής. Είναι ισχυρό εργαλείο η αλυκή για την μελέτη των μεταβολών. Το πόσο πίσω θα πάμε στον χρόνο εξαρτάται από το πόσο βαθιά θα μπορέσουμε να τρυπήσουμε το ίζημα. Είδατε και στις εργασίες υπαίθρου που κάναμε η δειγματοληψία γίνεται με γεωτρύπανο χειρός, δεν είναι εύκολη διαδικασία, είναι επώδυνη, είναι κοστοβόρα, είναι χρονοβόρα, είναι δύσκολη, ωστόσο το πόσο βαθιά θα πάμε εξαρτάται από το ίζημα. Για παράδειγμα στις Αλυκές Αναβύσσου έχουμε πολύ σημαντικά προβλήματα γιατί σε αρκετά σημεία είχανε μπαζώσει τα παλιότερα χρόνια την αλυκή και άρα δεν μπορούσαμε να γεωτρυπήσουμε. Οπότε είναι σημαντικό να μπορέσουμε να διευθετήσουμε, να διατηρήσουμε το ίζημα και όσο πιο βαθιά φτάσουμε τόσο πιο πίσω στο χρόνο μπορούμε να πάμε.
Θα μπορούσαμε να πούμε και είναι πολύ ενδεικτικό αυτό ότι, ας πούμε ένα μέτρο βάθους μπορεί να αντιστοιχεί περίπου σε 1.000 χρόνια. Άρα τα τρία μέτρα δεν θα μπορούσαν εύκολα να φτάσουν στα 6.000 χρόνια πριν σε μία περιοχή. Όμως δεν σταματήσαμε εκεί. Αυτές ήταν οι πρώτες προσπάθειές μας, γιατί όπως σας είπα επειδή η περιοχή έχει μπαζωθεί πολλές φορές και είναι πολλές οι δυσκολίες στην γεωληψία και στην πυρηνοληψία. Αυτή τη στιγμή έχουμε καταφέρει να φτάσουμε τα 5 μέτρα βάθος και συνεχίζουμε.
Πολύ συχνά ενώνουμε την ερευνητική ομάδα με παιδιά τα οποία φοιτούν, παρακολουθούν μαθήματα όπως είναι η γεωλογία τεταρτογενούς και η γεωαρχαιολογία που διδάσκω στο τμήμα μου και επειδή η περιοχή είναι και κοντά στην Αθήνα, κοντά στο Πανεπιστήμιο είναι εύκολο να ‘ρθουν και να δουν ποιες είναι οι μέθοδοι που ακολουθούμε για μία τέτοιου είδους έρευνα, να τους μεταφέρουμε αυτά που λέμε μέσα στις αίθουσες, μέσα στα αμφιθέατρα, να τα δουν και στην πράξη. Έτσι λοιπόν εδώ, για αυτό βλέπετε εξηγούμε πώς στήνουμε τον εξοπλισμό, πώς δένουμε τα επιμέρους εργαλεία, πώς γίνεται η όλη διαδικασία. Άρα λοιπόν είναι διττός ο σκοπός. Το ένα μέρος είναι πραγματικά η έρευνα που κάνουμε εμείς, το άλλο είναι να εκπαιδεύσουμε νέους ανθρώπους, νέους ερευνητές, το καινούργιο αίμα που θα βγει έξω, να μπορεί να συνεχίσει αυτό το έργο.
Το υλικό του μπαζώματος, κυρίως είναι χαλίκια, χαλίκια οικοδομής σε ένα πολύ μεγάλο πάχος, που έχουνε καλύψει μεγάλη έκταση της αλυκής. Το πόση έκταση δεν μπορώ να το ξέρω, γιατί δεν έχουμε κάνει γεωτρήσεις σε όλη την Αλυκή, αλλά σίγουρα επειδή ανοίξαμε πολύ, δηλαδή πήγαμε να τρυπήσουμε κάπου δεν μπορούσαμε, πήγαμε λίγο πιο πέρα, πιο πέρα, έχω μία αίσθηση, θα μπορούσα δηλαδή να χαρτογραφήσω την περιοχή που ξέρουμε ότι είναι μπαζωμένη και σίγουρα είναι μπαζωμένη με ένα αρκετά μεγάλο πάχος
Αυτό που βλέπουμε είναι στην Laguna του αεροδρομίου της Νάξου και το video δείχνει λοιπόν τους ακτολίθους εδώ, τους βλέπουμε παράλληλα στην παράκτια ζώνη. Μα για αυτό είναι και παράλληλα στην παραλία, είναι μία απολιθωμένη παραλία, είναι μία παραλία 3.000 χρόνων πριν από σήμερα, η οποία αυτή τη στιγμή βρίσκεται κάτω από τη στάθμη της θάλασσας. Αυτό λοιπόν το αντικείμενο το μελετάμε και στην ευρύτερη περιοχή.
Στην περιοχή του Αγίου Νικολάου έχει ακτόλιθους βυθισμένους. Για εμάς τους ερευνητές που ασχολιόμαστε με τις μεταβολές της στάθμης της θάλασσας είναι μία σημαντική πληροφορία, γιατί ξέρουμε ότι αυτός ο σχηματισμός ήταν πάνω στην παραλία. Βλέπετε τους ακτόλιθους που πηγαίνουν παράλληλα με την ακτογραμμή. Άρα έχουμε μία πολύ καλή αίσθηση του πού ήταν κάποτε η παραλία και αυτό που υπάρχει πίσω από τον ακτόλιθο μπορεί σήμερα να είναι θάλασσα, κάποια στιγμή θα γίνει μία αλυκή, όπως είναι η αλυκή που βλέπαμε προηγουμένως και κάναμε τις γεωτρήσεις.
Πολύ συχνά επειδή οι ακτόλιθοι είναι πολύ κοντά σε κάποιες περιοχές, πολύ κοντά στην ακτογραμμή, ενοχλούν κιόλας και επειδή ενοχλούν ερχόμαστε εμείς οι άνθρωποι και τις αφαιρούμε για να μπορούμε να μπούμε πιο εύκολα μέσα, γιατί νομίζουμε ότι θα κάνουμε κάτι καλύτερο , στο ακίνητο που έχουμε ή στον τουρισμό μας και εδώ μπαίνουνε πολλά ερωτηματικά στο τι συμβαίνει όταν εμείς επεμβαίνουμε με αυτό τον τρόπο.
Δείξατε προηγουμένως ένα πολύ ωραίο βίντεο που σας είπα ότι είναι από την Λαγκούνα του αεροδρομίου της Νάξου, που φαίνονται οι ακτόλιθοι και πάνω στους ακτόλιθους βλέπουμε το κύμα σκάει. αυτό είναι πολύ σημαντικό, γιατί ξέρετε; Όταν το κύμα σκάει στον ακτόλιθο, επιστρέφει στην παραλία με πολύ χαμηλή ενέργεια. Άρα, αν φτάσει το κύμα στην παραλία μας με χαμηλή ενέργεια, η παραλία δεν κινδυνεύει τόσο από το να διαβρωθεί, κάτι το οποίο μαστίζει όλες τις ακτογραμμές του κόσμου, είναι ένα πρόβλημα γενικότερο, γιατί ξέρουμε πολύ καλά ότι η στάθμη της θάλασσας ανεβαίνει λόγω της αναθέρμανσης του πλανήτη, άρα λοιπόν υπάρχουν παραλίες που χάνονται, ακόμα και αν δεν χάνονται επειδή κατακλύζονται, γιατί μπορεί να κατακλύζονται με πιο αργό ρυθμό από την άνοδο της στάθμης της θάλασσας, σίγουρα κινδυνεύουν περισσότερο από τη διάβρωση. Οι ακτόλιθοι λοιπόν παίζουν ένα προστατευτικό ρόλο και σε όσες περιοχές έχουμε επέμβει και έχουμε αφαιρέσει τους ακτόλιθους, τα αποτελέσματα είναι έντονα και μέσα σε μία περίπου δεκαετία βλέπουμε να εξαφανίζεται η σημερινή παραλία.
Άρα λοιπόν εγώ θα έλεγα, είναι ένας φυσικός σχηματισμός, είναι όμορφο το αποτέλεσμά του, αν το δείτε από ψηλά μοιάζει σαν ένα κοραλλιογενείς φράγμα, που σε άλλες χώρες του κόσμου υπάρχει τουρισμός που πάει εκεί να το δει και να βιώσει το περιβάλλον, να δει τη χλωρίδα και την πανίδα πάνω σε αυτούς τους σχηματισμός. Γιατί να μην το κάνουμε και εμείς λοιπόν στους ακτόλιθους και αντί να τους αφαιρούμε, να χαιρόμαστε που είναι εκεί γιατί προστατεύουν το περιβάλλον.
Οι ακτόλιθοι είναι χρήσιμοι. Ειδικά σε τέτοια περιβάλλοντα όπως αυτό που είδαμε για παράδειγμα τώρα στον Άγιο Νικόλαο, το περιβάλλον είναι πολύ ευαίσθητο. Βλέπετε από πίσω υπάρχει άμμος, γενικά όταν υπάρχει άμμος και μάλιστα με αμμοθίνες που μπορεί να μην είναι σταθεροποιημένες, με βλάστηση και τα λοιπά, η περιοχή είναι πολύ ευαίσθητη στη διάβρωση. Όσο εύκολα μπορεί να έρθει η άμμος, τόσο εύκολα μπορεί να φύγει. Μην βλέπουμε τώρα την περιοχή του Αγίου Νικολάου που είναι γεμάτη με άμμο, έχει συνδεθεί και το νησάκι του Αγίου Νικολάου με την ξηρά, έχει φτιάξει ένα φυσικό τόμπολο και χαιρόμαστε και λέμε υπάρχει η άμμος. Αυτή η άμμος μπορεί πολύ εύκολα να εξαφανιστεί, εάν κάνουμε τις λάθος κινήσεις μας. Λοιπόν, αυτές οι σκέψεις και μάλιστα μία περιοχή στην οποία είχαμε ακτόλιθο όπου το κύμα έσκαγε στον ακτόλιθο, από πίσω υπήρχε ένα ευαίσθητο περιβάλλον όπως είναι εδώ του Αγίου Νικολάου το περιβάλλον και εδώ πολύ ευαίσθητο και όμως το βλέπαμε να είναι ζωντανό, να μην έχει θέματα διάβρωσης, όπως υπάρχουν σε πολλές άλλες περιοχές.
Να κάνουμε μία βόλτα μέχρι τον Κορινθιακό, η περιοχή δεν έχει μείνει παραλία για παραλία από τη διάβρωση. Με αυτές τις εικόνες ήρθε η σκέψη ότι, σε πολλές περιοχές που έχουνε πρόβλημα διάβρωσης και η επέμβαση, η ανθρωπογενείς επέμβαση είναι να βάλουμε ογκόλιθους, να φτιάξουμε λιμενοβραχίονες και με αυτό τον τρόπο δημιουργούμε ένα πολύ βιομηχανικό τοπίο, η σκέψη ήτανε λοιπόν να μιμηθούμε τη φύση και να φτιάξουμε τεχνητούς ακτόλιθους.
Και αυτό είναι η μεγάλη έρευνα που κάνει ο υποψήφιος διδάκτοράς μου ο Γιάννης Σαΐτης. Το αντικείμενο της έρευνάς του είναι, να δημιουργήσει ακτόλιθους στο εργαστήριο. Ο Άγιος Νικόλαος είναι μία από τις περιοχές που έχει κάνει δειγματοληψία. Η δειγματοληψία εδώ είναι πολύ απλή, σε αντίθεση με τη δειγματοληψία που κάνουμε στις αλυκές. Χρειάζεται να πάρει απλά μία χούφτα άμμου και νερό από την περιοχή. Την χούφτα άμμου τη θέλει για να τη συνεκτικοποιήσει στο εργαστήριο και το νερό, το δείγμα νερού το χρησιμοποιεί για να βρει τα βακτήρια που έχει η συγκεκριμένη περιοχή και χρησιμοποιεί τα βακτήρια της περιοχής στην άμμο της περιοχής για να δημιουργήσει τεχνητούς ακτόλιθους. Λοιπόν, έχει φτάσει την έρευνά του σε ένα εξαιρετικό σημείο. Έχει δημιουργήσει τεχνητούς ακτολίθους μέσα σε λιγότερο από μία εβδομάδα μέσα στο εργαστήριο, άρα ξέρουμε πώς γίνεται η διαδικασία αυτή.
Άρα λοιπόν οι έρευνές μας στην ευρύτερη περιοχή σχετίζονται με δύο κομμάτια. Το ένα χρησιμοποιούμε το υλικό της περιοχής σαν ένα από τα πειράματά μας για να δημιουργήσουμε ακτόλιθους στο εργαστήριο. Τα πειράματα του Γιάννη είναι πάρα πολλά, είναι από όλη την Ελλάδα, από χώρες της Μεσογείου, Αίγυπτο, Ιταλία, Κύπρος, αλλά και χώρες εκτός Μεσογείου, εκτός Ευρώπης, έχει φτάσει μέχρι και την Οκινάουα της Ιαπωνίας. Α, εδώ βλέπουμε λοιπόν έναν ακτόλιθο, το κύμα να σκάει σε αυτόν. Προφανώς το drone πέταξε με χαμηλό αέρα, αλλά σε περιόδους με πολύ αέρα, ούτε φαίνεται ο ακτόλιθος, βλέπουμε μόνο κύματα και βεβαίως μπροστά από τον ακτόλιθο έχουμε μία περιοχή πολύ ήσυχη κυματικά πολύ ήσυχη, ένα ευαίσθητο περιβάλλον το οποίο επιβιώνει, επιβιώνει καλά, παρότι έχουμε την ανύψωση της στάθμης της θάλασσας.
Πολύ ωραία ερώτηση ( η ερώτηση ήταν “τι ακολουθεί μετά το αποτέλεσμα της έρευνας”) και μου δίνετε το έναυσμα να πω πολλά πάνω σε αυτό. Λοιπόν, καταρχάς υπάρχουν δύο χώροι να το πω έτσι, που δεν θα έπρεπε να είναι δύο, θα έπρεπε να είναι ένας. Ο χώρος της επιστημονικής κοινότητας και ο χώρος της κοινωνίας μέχρι τώρα θεωρούνται δύο χώροι, λειτουργούν χωριστά, ενώ στα αλήθεια δεν θα έπρεπε να είναι χωριστά. Πρέπει να είμαστε μαζί και αυτό που κάνουμε εμείς πρέπει να φτάνει στον απλό πολίτη, στον μαθητή, στον Δήμαρχο, σε όλη την βαθμίδα. Η έρευνα που θα κάνουμε, σίγουρα το έναυσμα μας είναι καθαρά το ερευνητικό μας ενδιαφέρον, αλλά δεν θέλουμε να μείνει εκεί, για αυτό λοιπόν είδαμε και πριν σε κάποιο βίντεο που τρέξατε, πώς δημιουργούνται οι χάρτες παλαιογεωγραφικής εξέλιξης.
Με απλό τρόπο να πω ότι πάμε πίσω στο χρόνο και είναι σαν να ταξιδεύουμε στο χρόνο και να βλέπουμε πώς εξελίχθηκε μία περιοχή μέσα σε αυτά τα 5.000 – 6.000 – 10.000 χρόνια, όσο πίσω φτάσουμε. Θα έλεγα ότι είναι σα να βλέπουμε ένα άλμπουμ από έναν άνθρωπο από την ώρα που γεννήθηκε, μέχρι την ώρα που πλέον έχει γεράσει και να το βλέπουμε ανάποδα. Να το πιάνουμε από το σημείο, το σημερινό σημείο και να πάμε προς τα πίσω. Αυτό που μπορούμε να κάνουμε εμείς. Εδώ όμως συνεργαζόμαστε και με άλλους επιστήμονες, το συγκεκριμένο κομμάτι λοιπόν αμέσως μετά θα μπει σε συνεργασία με τον συνεργάτη και φίλο μου τον Σαράντο τον Ψυχάρη, ο οποίος θα βοηθήσει στο κομμάτι αυτής της επαυξημένης πραγματικότητας, έτσι ώστε με έναν virtual τρόπο…
Κάποιος λοιπόν με αυτόν τον τρόπο θα μπορεί να μπει μέσα σε αυτό το τοπίο και να πάει πίσω, όπως βλέπουμε εδώ, το βλέπουμε για αρχαιολογικά ευρήματα, για μουσεία, για αρχαιολογικούς χώρους, που μπορεί να μην βλέπουμε το χώρο, βλέπετε εδώ δεν υπάρχει κάτι, αλλά στην οθόνη κάποιος βλέπει όλο το άγαλμα. Θα μπορούσε στην οθόνη του να μπει μέσα σε ένα παλάτι, χωρίς όμως να υπάρχει όλο το παλάτι, να υπάρχουν κάποια υπολείμματα του παλατιού. Το ίδιο πράγμα μπορούμε να το κάνουμε στο φυσικό περιβάλλον και να πάρουμε το κομμάτι της παλαιογραφικής εξέλιξης και με την επαυξημένη πραγματικότητα να πλοηγηθούμε στον χώρο και στο χρόνο. Να βρεθούμε δηλαδή στην περιοχή της Αναβύσσου 1.000 χρόνια πριν, 2.000 χρόνια πριν, 3.000, 5.000 χρόνια πριν και να περπατήσουμε. Να περπατήσουμε, να ζήσουμε μέσα στο χώρο αυτό, να δούμε πού ήταν η θάλασσα, τι συνέβαινε τότε, τι βλάστηση είχαμε, να είναι μία αναπαράσταση στην οποία να μπορούμε να μπούμε μέσα και να ξεναγηθούμε
ΞΥΓΚΑΚΗΣ: Μπορεί να γίνει αναπαράσταση και των Αλυκών Αναβύσσου που δούλευαν ?
ΕΥΕΛΠΙΔΟΥ: Ακριβώς αυτός είναι ο στόχος. Ακριβώς αυτό είναι το επόμενο βήμα. Εδώ λοιπόν μπαίνουνε και δυο – τρία άλλα στοιχεία που μου δώσατε έτσι το έναυσμα να σχολιάσω ότι, αυτά τα αποτελέσματα όταν θα πάνε σε ένα σχολείο, στα τοπικά σχολεία της περιοχής και μάθει, μάθουν τα παιδιά και μαζί με τα παιδιά μάθουν και οι γονείς πόσο σημαντική είναι αυτή περιοχή, τότε θα της φερθούμε και καλύτερα, θα την προσέξουμε και περισσότερο, γιατί θα δούμε πόσο δύσκολο είναι αυτή η περιοχή να δημιουργηθεί, πόσο σημαντικό είναι αυτό και, άρα ενισχύουμε και την περιβαλλοντική ευαισθητοποίηση και το δεύτερο κομμάτι είναι, ο κόσμος, ο επισκέπτης, ο απλός επισκέπτης, ο ντόπιος επισκέπτης, ο τουρίστας ο οποίος μπορεί να περπατήσει σε αυτήν την περιοχή, να θελήσει να την επισκεφτεί όχι μόνο για να κάνει το μπάνιο του και για να πιει ένα καφέ.
Άρα λοιπόν εμπλέκουμε και κόσμο με διαφορετικές επιθυμίες για διακοπές, ενισχύουμε δηλαδή το θεματικό τουρισμό, επεκτείνουμε την τουριστική περίοδο, επεκτείνουμε τους επισκέπτες μας σε όλη τη διάρκεια του χρόνου, οι οποίοι μπορούνε να κάνουνε άλλα πράγματα, υπάρχουν άνθρωποι με τέτοιο ενδιαφέρον. Όλο αυτό μπορεί να προσεγγίσει κόσμο που θα επισκεφτεί την περιοχή, την περιοχή να την δούμε με ένα άλλο μάτι, αντί να την μπαζώνουμε για να κάνουμε ράλι, να κάνουμε κάτι άλλο. Να κάνουμε περιπατητικές διαδρομές και να ευχαριστηθούμε αυτό τόσο όμορφο περιβάλλον που υπάρχει.
ΞΥΓΚΑΚΗΣ: Υπάρχει και υγρότοπος, υπάρχουν κάποια κομμάτια υγρότοπου εκεί, έτσι; Και για να κλείνουμε σιγά – σιγά, επειδή κάπου τα τελευταία 15 χρόνια παρακολουθώ εδώ την επικαιρότητα, ξέρω και επειδή παρακολουθώ και τα τεκταινόμενα στα Δημοτικά Συμβούλια και στο Δήμο και τα λοιπά, πάντα στους προϋπολογισμούς όλων των δημοτικών αρχών υπήρχε ένα κονδύλι που έλεγε Μουσείο Αλυκών και τώρα σκέφτηκα ότι, ήταν ένα κονδύλι 500 ευρώ ξέρω γω, ένα τυπικό, όταν κι άμα και εφόσον υπάρξει χρηματοδότηση να δημιουργηθεί ένα Μουσείο Αλυκών για να αναβιώσει το παρελθόν της λειτουργίας των αλυκών, γιατί πίσω από τις αλυκές είναι μία ολόκληρη ιστορία των Αναβυσσιωτών, οι αλησμόνητες πατρίδες , οι πρόσφυγες που ήρθανε από την Σμύρνη και δούλευαν στις αλυκές κλπ. Υπάρχουν πάρα πολλά πράγματα τέτοια. Σκέφτομαι λοιπόν ότι αυτη η virtual ξενάγηση θα ήταν ότι πρέπει για ένα τέτοιου είδους μουσείο.
Είναι ακόμα λοιπόν καλύτερο και με αυτό το σχόλιό σας δίνεται το βήμα έτσι ώστε στην επόμενη συζήτηση να είναι και ο Δήμαρχος εδώ και να πούμε ποια θα είναι τα επόμενα βήματα. Εμείς πολύ σύντομα τελειώνουμε την έρευνα την καθαρά επιστημονική και πρέπει να μπούμε στο επόμενο κομμάτι, πώς αυτό θα δοθεί στον κόσμο όμορφα, να το ευχαριστηθεί. Σε μερικούς μήνες θα έχουμε το αποτέλεσμα, θα έχουμε κάνει την παλαιογεωγραφική αναπαράσταση της Αλυκής.
Σας ευχαριστώ πολύ για την πρόσκληση. Ήτανε χαρά μου η συζήτηση μαζί σας. Θα είναι χαρά μου να απαντήσω και σε ερωτήματα που μπορεί να έχει ο κόσμος για την αλυκή, από το τι κάνουμε εκεί, γιατί το κάνουμε, αν ενοχλούμε με αυτό που κάνουμε, όποιος θέλει είναι ευπρόσδεκτος την επόμενη φορά που θα κάνουμε έρευνες να είναι και εκεί να δει μαζί μας τι κάνουμε, να γνωρίσει και την ομάδα και να μιλήσουμε και να του λύσουμε όλες τις απορίες που θέλει.
Ποιά είναι η Νίκη Ευελπίδου
Η Νίκη Ευελπίδου είναι Καθηγήτρια στο Τμήμα Γεωλογίας και Γεωπεριβάλλοντος, του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστήμιου Αθηνών. Η έρευνα της επικεντρώνεται στη γεωμορφολογία, παράκτια γεωμορφολογία, τις μεταβολές της θαλάσσιας στάθμης, την παλαιογεωγραφία, τη μελέτη και μοντελοποίηση φυσικών κινδύνων, δίνοντας έμφαση στην αξιοποίηση των νέων τεχνολογιών και της καινοτομίας.
Το ερευνητικό της έργο περιλαμβάνει περισσότερες από 290 δημοσιεύσεις σε συνέδρια και επιστημονικά περιοδικά και 26 συγγράμματα με τη μορφή βιβλίων ή Πανεπιστημιακών σημειώσεων. Έχει διοργανώσει 30 εκπαιδευτικά σεμινάρια ενώ έχει συμμετάσχει στη διοργάνωση 36 συνεδρίων και ημερίδων, εθνικού αλλά και διεθνούς ενδιαφέροντος.
Έχει λάβει δυο βραβεία από την Ακαδημία Αθηνών: το 2013[4] για την εργασία με τίτλο “Evidence of a recent rapid subsidence in the S-E Cyclades (Greece): an effect of the 1956 Amorgos earthquake?” και το 2019[5] για την μονογραφία της με θέμα «Μεταβολές στάθμης θάλασσας».
Δείτε περισσότερα ΕΔΩ
και http://evelpidou.geol.uoa.gr/
το κανάλι της στο YOUTUBE https://www.youtube.com/results?search_query=evelpidou+niki