Ορθά και δικαιολογημένα η κυβέρνηση τρόμαξε από τις εικόνες που επικράτησαν από την Παρασκευή σε διόδια, λιμάνια, πλατείες, εμπορικούς δρόμους και πολυκαταστήματα, στους μποτιλιαρισμένους δρόμους της Αθήνας και άλλων μεγάλων πόλεων.
Τρόμαξε και ας μην το ομολογεί, αλλά το υπαινίσσεται και το ψελλίζει μέσω του πρωθυπουργού, που καταφεύγει στο πανούργο ιδεολογικό πασπαρτού της «ατομικής ευθύνης».
Μπορεί το άνοιγμα του τουρισμού, η σταδιακή άρση των περιορισμών στις δραστηριότητες και τις μετακινήσεις να ήταν αναγκαία και αυτονόητα βήματα προς την «ελευθερία», την οποία τόσο καταχράται ως έννοια η κυβέρνηση στην προπαγάνδα της, αλλά έχουν σημασία ο τρόπος, ο ρυθμός και τα «αντίβαρα», δηλαδή οι κανόνες που θα αποτρέψουν το ενδεχόμενο να εξελιχθεί η «απελευθέρωση» σε μια νέα «υποδούλωση» στις χειρότερες εκδοχές της πανδημίας – σε μια δραματική αναζωπύρωση κρουσμάτων, διασωληνώσεων, θανάτων.
Είναι προφανές ότι η πλειονότητα των πολιτών, έπειτα από έναν και πλέον χρόνο περιορισμών, εγκλεισμών, κυβερνητικών παλινωδιών και συγχύσεων, έχει μπουχτίσει και είναι πρόθυμη να ερμηνεύσει με υπεραισιοδοξία κάθε επίσημο, κρατικό νεύμα «απελευθέρωσης».
Πρακτικά, το «πακέτο» κυβερνητικών ανακοινώσεων της περασμένης εβδομάδας σε συνδυασμό με τα πανηγυρικά ρεπορτάζ των ΜΜΕ -ιδιαίτερα των φιλικών προς την κυβέρνηση- διαμόρφωσαν ένα κλίμα άτυπης λήξης της πανδημίας. Λες και τέλειωσε ο εφιάλτης, τα κρούσματα και οι θάνατοι.
Η ισορροπία ανάμεσα στις ελευθερίες που έχουν ανάγκη η κοινωνία και η οικονομία και στους περιορισμούς που επιβάλλει η πανδημία, που είναι ακόμη πανταχού παρούσα, είναι φυσικά και υπόθεση συλλογικής ευθύνης της κοινότητας και ατομικής ευθύνης κάθε μέλους της. Αλλά πριν απ’ όλα και πάνω απ’ όλα είναι ευθύνη της κυβέρνησης, των κρατικών αρχών και των επιστημόνων που τους πλαισιώνουν. Ολοι τους έχουν από κοινού ευθύνη να μεταδίδουν στην κοινωνία σαφές, καθαρό μήνυμα για το πού ακριβώς βρίσκεται ο «πόλεμος» με την πανδημία.
Ούτε η τρομοκράτηση δικαιολογείται ούτε και ο εφησυχασμός. Ούτε η υποτίμηση της εξέλιξης του προγράμματος εμβολιασμού ούτε ο εξωραϊσμός του. Ούτε η «νοσταλγία» του εγκλεισμού ούτε και η επικίνδυνη χαλάρωση, που μπορεί να μεταφραστεί γρήγορα σε νέα «επίθεση» εισαγωγών και διασωληνώσεων στο ΕΣΥ.
Σχεδόν δύο χρόνια τώρα αυτή η κυβέρνηση έχει επιδείξει κυρίως επικοινωνιακή-προπαγανδιστική δεινότητα, αυτό είναι το βασικό προσόν της. Ας το αξιοποιήσει τουλάχιστον σωστά.