του Χρήστου Ξανθάκη
Ευτυχώς, όμως, είμαστε καλύτερα απ’ τη Βενεζουέλα!
Μου θυμίζει κάπως τον τίτλο ενός τραγουδιού του Ζάππα: «Τα βασανιστήρια δεν σταματούν ποτέ»!
Χαζό τραγούδι, από τα χειρότερα του Φρανκ, αλλά όσον αφορά στη στόχευσή του δίκιο είχε. Μερικά πράγματα δεν έχουν τέλος, δεν έχουν ημερομηνία λήξεως. Οι γυναικοκτονίες, ας πούμε, που αυξάνονται και πληθαίνουν σαν τους απογόνους του Αδάμ και της Εύας. Από σήμερα το πρωί, προστέθηκε ακόμη μία όταν ένας τύπος στη Λάρισα πήρε το όπλο του και πυροβόλησε οκτώ φορές τη σύζυγό του. Και ύστερα τηλεφώνησε στην αστυνομία και δήλωσε ευθαρσώς ότι σκότωσε μια γυναίκα. Λες και είχε πάρει μαθήματα απ’ τους ειδικούς της μικρής οθόνης…
Ναι, οι γυναικοκτονίες δεν σταματούν ποτέ και φέτος η αλήθεια είναι ότι έχουν πάρει περισσότερη φόρα κι απ’ τον Τεντόγλου πριν απ’ τα άλματά του. Έξι, επτά, οκτώ ποιος μετράει πια, τώρα το καλοκαίρι ιδίως δεν προλαβαίνουμε καθόλου. Θα μπορούσα να είμαι λίγο μαλάκας και να το αποδώσω στο ότι σφίξανε οι ζέστες, προτιμώ όμως να επικαλεστώ το μεγαλείο της φυλής, το ελληνικό DNA που πάντοτε μας βγάζει ασπροπρόσωπους και ποτέ δεν μας αφήνει ξεκρέμαστους. Μπαμ και μπουμ οι κουμπουριές, που έλεγε και το άλλο το άσμα…
Αλλά σημασία δεν έχει ότι κάποιες γυναίκες χάνουν τις ζωές τους με τρόπο εγκληματικό. Σημασία έχει να προτάξουμε τα στήθη μας για να μην γίνει αποδεκτός ο όρος «γυναικοκτονία». Γιατί είναι πρώτα άνθρωποι και ύστερα γυναίκες όσες δολοφονούνται, γιατί πάνω απ’ όλα σημασία έχει η ζωή, γιατί άλλα λέει η νομική επιστήμη, δικαιολογίες άμα ψάχνεις φίλε έχω καμιά εκατοστή να σου πουλήσω. Μην τύχει και πάρουν αέρα τα θηλυκά και ύστερα μας ζητάνε και τίποτε άλλα, τίποτε δικαιώματα, τίποτε ελευθερίες και μας κάτσουν στο σβέρκο οριστικά και πάρει την άγουσα για το χρονοντούλαπο ο πατέρας αφέντης. Γίνονται αυτά τα πράγματα, στη χώρα όπου οι γυναίκες είναι αναγκαστικά είτε μανάδες είτε πουτάνες;
Τουλάχιστον έχουμε να το λέμε ότι δεν είμαστε ούτε Βενεζουέλα ούτε Μεξικό. Όχι εγώ δηλαδή, που είμαι κουμμούνι με λασκαρισμένες τις βίδες, η Μαρία Συρεγέλλα το είπε, η υφυπουργός Εργασίας (τις καλησπέρες μου στον Κωστή!) και αρμόδια μάλιστα για την Οικογενειακή Πολιτική και την Ισότητα των φύλων, μιλώντας σε τηλεοπτικό πάνελ. Όπου αφού μας πληροφόρησε ότι «αυτά τα πράγματα υπάρχουν από δεκαετίες, απλά δεν τους δίνανε την πρέπουσα σημασία», πρόσθεσε ότι «δεν έχει αυξηθεί η βία, απλά έχουν αυξηθεί οι καταγγελίες» (πόσο, μα πόσο τρέμουν τον Χρυσοχοΐδη όλοι τους και όλες τους…), για να καταλήξει ότι αμάν πια με τις καταγγελίες σας δεν συγκρινόμαστε ούτε με τη Βενεζουέλα ούτε με το Μεξικό όπου έχει πολύ περισσότερες γυναικοκτονίες!
Μάλιστα το είπε έτσι χύμα, το ξεστόμισε εν ψυχρώ, δεν το βγάζω απ’ το μυαλό μου. Και έχει βέβαια μια πλάκα ότι η Βενεζουέλα ήταν η πρώτη τριτοκοσμική χώρα που της ήρθε στην κεφάλα (πιάνουν τόπο τα μαθήματα των Αμερικάνων…), αλλά είναι πραγματικά ανατριχιαστικό ότι η αμυντική της γραμμή συνίστατο κατά βάση στο «αλλού είναι χειρότερα». Και πάλι καλά να λέμε που δεν μας απείλησε με απέλαση στη χώρα των Μαδούρων. Αλλά ποτέ δεν ξέρεις, μπορεί κάποτε να βρεθεί ο τρόπος να ξαποστείλουμε τρία τέσσερα εκατομμύρια Ελλήνων και Ελληνίδων στο Καράκας…
Πέρα από τις βλακείες όμως της Συρεγγέλα και της κάθε Συρεγγέλα, το πρόβλημα παραμένει:
Οι γυναικοκτονίες όχι μόνο δεν κοπάζουν, αλλά διογκώνονται διαρκώς.
Θα κάνουμε κάτι γι’ αυτό, θα βάλουμε πλάτη, θα βάλουμε φωνή, θα δείξουμε με το δάχτυλο ή μήπως θα περιμένουμε καρτερικά το επόμενο «Έκτακτο» για να ξαναρχίσουμε το μοιρολόι; Δεν μας περισσεύουν πολλές ευκαιρίες παιδιά κι όσο για γυναίκες πραγματικά δεν μας περισσεύει ούτε μία.