Το ποίημα της ημέρας: ‘Κοινωνία’ (Μαλαματένια Σκορλέτου)
Κοινωνία
Κενό και σιγή.
Τίποτα δεν υπάρχει
παρά μόνο η θέληση για ζωή.
Οι σκέψεις γκρίζες
κι η καρδιά αθόρυβη.
Το σώμα σε λειτουργία πτήσης
κι η ψυχή αδύναμη.
Αύριο τι να με περιμένει
που θα πρέπει να προσαρμοστώ;
Αφομοίωση στο χάος
κυνηγώντας την αρμονία.
Μα αν ήξερες μαθηματικά
χάος με χάος ηρεμία δεν φέρνει.
Μα αν τα άφηνες όλα στην ησυχία τους
θα ‘βλεπες πως και το χάος όμορφο είναι.
Αυθορμητισμός κανένας
και ρουτίνα απεριόριστη.
Πώς περιμένεις μετά
η κοινωνία να ‘ναι αρμονική
όταν όλοι καταπιέζονται;
Όταν όλοι παλεύουν;
Όταν όλοι φοβούνται;
Όταν όλοι θέλουν ελευθερία
αλλά φοβούνται να την διεκδικήσουν;
Παιχνίδι επιβίωσης
κι αυτός που κερδίζει
είναι ο πιο χαμένος.
Τι τραγική ειρωνεία.
Βρίσκετε έμπνευση στην τέχνη
μα ακόμα κι αυτή βάλατε σε καλούπι,
λες κι είναι προϊόν μαζικής παραγωγής.
Κοινωνία αν μάθαινες στα παιδιά σου
να ζουν αντί να επιβιώνουν
ίσως τότε να νιώθανε αδέρφια.
Κοινωνία αν μάθαινες στα παιδιά σου
πως ο εσωτερικός τους χαμός είναι όμορφος
ίσως τότε τον εαυτό τους να αγαπούσαν.
Κοινωνία στα παιδιά σου έμαθες
πως η ζωή είναι παιχνίδι προσομοίωσης
με άπειρες επιλογές και τερματισμούς
μα προγραμματισμένο.
Κοινωνία τα παιδιά σου πονάνε
και κανένα δε βοηθάει το άλλο.
Μήπως τους έμαθες να ακουμπάνε το ένα στο άλλο;
Τους είπες του κανόνες
και τα πέταξες στην αρένα.
Πώς να βοηθήσει ο ένας αδερφός τον άλλον
όταν η ζωή τους κινδυνεύει;
Πώς να αγαπάνε ο ένας τον άλλον
όταν τους έμαθες ότι είναι αντίπαλοι;
Όταν τους έμαθες πως
ο ένας το ψωμί του άλλου θέλει να φάει;
Κι έπειτα τους είπες
πως η τέχνη είναι ζωή
αντί να τους δείξεις
πώς να κάνουν τη ζωή τέχνη.
Κοινωνία, με πονάς
κι ας είμαι δυνατή.
Κοινωνία, με σκοτώνεις
κι ας μου έδωσες ζωή.
Κοινωνία, κάποια στιγμή θα φύγω
και να σε αλλάξω δε θα ‘χω προλάβει.
Κοινωνία, όταν φύγω
να πεις στα αδέρφια μου
πως αν δεν ήμασταν εμείς
εσύ δε θα υπήρχες.
Πες τους επίσης ότι αν θέλουν ελευθερία
από σένα πρέπει να ανεξαρτητοποιηθούν.
Σαν ένα παιδί που ενηλικιώνεται
κι ανεξαρτητοποιείται από τους γονείς του.
Καληνύχτα κοινωνία
κι ας ήσουν εφιάλτης.
To ποίημα σε pdf: Κοινωνία