Αλίκη Πανοπούλου
Η Ελένη ήταν μια από τις πιο χαριτωμένες παρουσίες που έχω γνωρίσει. Πάνε αρκετά χρόνια, μεστή ομορφιά, σταρένιο δέρμα, καστανή, με υγιή μακριά μαλλιά, ενώ το πιο εντυπωσιακό επάνω της ήταν τα χέρια της.
Πολύ εκφραστικά, δυο χέρια που φανέρωναν προκοπή… κι αυτή η αίσθηση που μου δημιουργήθηκε από την αρχή αποδείχτηκε αληθινή με τις τόσες ικανότητες που ανακάλυπτα ότι διέθετε.
Νηπιαγωγός στο επάγγελμα, με δεύτερη απογευματινή δουλειά ‒φύλαξη παιδιών, ιδιαίτερα μαθήματα‒ και τα καλοκαίρια πάντα δούλευε σε ταβέρνα για να εξοικονομήσει χρήματα για τον χειμώνα, αφού δεν ήταν διορισμένη κανονικά. Μαζί με ένα μεταπτυχιακό που το τρέναρε, κρατούσε το νοικοκυριό ενός σπιτιού, μαγείρευε, σαπούνιζε, ψώνιζε, σιδέρωνε και είχε περίπου δέκα με δώδεκα κιλά παραπάνω από το φυσιολογικό της βάρος, ενώ ο σύντροφός της της τόνιζε διαρκώς πόσο είχε παχύνει.
Αυτό τη στενοχωρούσε και τη θύμωνε ταυτόχρονα. Εξάλλου αυτός ήταν και ο λόγος που με είχε επισκεφθεί. Ομως ακόμη κι αυτά τα παραπάνω κιλά δεν αφαιρούσαν καθόλου ομορφιά από αυτή τη νεαρή και ικανή γυναίκα των 27 ετών.
Εχουμε μιλήσει αρκετές φορές για την παρεκκλίνουσα διατροφική συμπεριφορά, το πώς δηλαδή η τροφή παίρνει έναν άλλο ρόλο από αυτόν που έχει και χρησιμοποιείται αντί της «ομιλίας».
Πολλές φορές αντικαθιστά την «έκφραση», τη δήλωση, την άρνηση, λειτουργεί σαν υποκατάστατο.
Υποκαθιστά αυτό που νιώθουμε, σαν να αφήνουμε ακατέργαστα όσα αισθανόμαστε και να τα «τρώμε». Τα τρώμε για να μην εμφανιστούν, αφού δεν έχουμε μάθει να τα αντιμετωπίζουμε.
Σχεδόν όλοι όσοι έχουν προσπαθήσει να αδυνατίσουν γνωρίζουν πόσο εμπλεγμένη είναι η τροφή με τον ψυχισμό τους.
Αυτή η ανεπίλεκτη διατροφική συμπεριφορά της πολυφαγίας έχει πάντα σοβαρούς λόγους ύπαρξης. Καθόλου απλό, αλλά θα το μετατρέψω για να είναι κατανοητό στην απλή έκφραση «Αν δεν φάω, θα σκάσω».
Εκρήξεις
Αυτό ακριβώς χαρακτήριζε την Ελένη, πέρα από τη συμπαθητική παρουσία της. Ηταν θυμωμένη, οργισμένη, λυπημένη…
Παράλληλα, ήταν και αμίλητη, περιμένοντας να καταλάβει ο σύντροφός της το πόσο την πλήγωνε και να αλλάξει στάση απέναντί της.
Η μόνιμη παρατήρησή του «Δεν θα αδυνατίσεις, έχεις παχύνει πολύ» μπορεί να ήταν η σταγόνα που ξεχείλιζε κάθε φορά το ποτήρι, γιατί εκείνη, παραμένοντας αμίλητη, μάζευε συνεχώς μέσα της παράπονα και οργή και συχνά εκδήλωνε εκρήξεις θυμού, με αποτέλεσμα να προκύπτουν αναπόφευκτα συγκρούσεις μεταξύ τους.
Αδυνατούσε να εκφράσει κατάλληλα τη διαμαρτυρία της για τις προσβολές που βίωνε, οπότε κατέφευγε σε πολυφαγίες και η διαμαρτυρία της καταγραφόταν στο σώμα.
Σαν να μιλούσε το σώμα της αντ’ αυτής.
Τα κιλά της έδειχναν να είναι μια ενοχλητική παρουσία στη ζωή του συντρόφου της όσο και τα λόγια του ήταν μια ενόχληση για την ίδια.
Φαινόταν «σαν το σώμα να αντικαθιστά το στόμα».
Λες και το σώμα δείχνει κάτι και εκφράζει τα ανείπωτα.
Ο υπέρβαρος περιμένει να τον αντιληφθούν, να τον καταλάβουν στη μυστική του ομιλία.
Δεν έχει μάθει να μιλά για να τους δώσει τις κατάλληλες λέξεις ώστε να τον καταλάβουν, να τον συναισθανθούν.
Απέλπιδα καταφεύγει διαρκώς στον γνώριμο δικό του τρόπο έκφρασης: την τροφή ως πολυφαγία, συντηρώντας έτσι τον αδιέξοδο φαύλο κύκλο του.
Η Ελένη θα μπορούσε να κάνει δίαιτα; Πόσο θα μπορούσε να περιοριστεί; Θα μπορούσε να περιορίσει και τις ποσότητες τροφής που κατανάλωνε; Οχι βέβαια.
Ακολουθώντας, στον βαθμό που μπορούσε, μια υγιεινή διατροφή, η Ελένη καλούνταν να διαπιστώσει πώς είχε μάθει να συμπεριφέρεται, πώς άθελά της χρησιμοποιούσε το σώμα της, πόσο δεν εκτιμούσε κατάλληλα τις δεξιότητές της.
Αφού δεν έβλεπε η ίδια τον εαυτό της και τα χαρίσματά της, θα τα έβλεπε ο σύντροφός της;
Η Ελένη έπρεπε να μιλήσει.
Να εκφραστεί, να μιλήσει για τα μπρόκολα, τα φασολάκια, τις λιχουδιές που επιθυμούσε ή που κατανάλωνε, για τον θυμό της, να εκφέρει άποψη, η ίδια να κρίνει, να δράσει, να μην περιμένει τη συναίνεση ή την αναγνώριση από τους άλλους.
Η Ελένη προ τριετίας πέρασε από το γραφείο να μου πει ένα γεια.
Αντίκρισα εμπρός μου μια γυναίκα η οποία αυτή τη φορά γνώριζε πόσο όμορφη είναι.
Είχε αλλάξει πολλά στη ζωή της. Δυο-τρία κιλά παραπάνω που είχε ούτε που την ενοχλούσαν.
Το φαρμακείο της φύσης
Ginkgo biloba: Είναι ένα κινέζικο δέντρο που φύεται γενικά στην Απω Ανατολή και μοιάζει εμφανισιακά με τη βερικοκιά (μάλιστα, έχει κι αυτό καρπούς, αλλά δεν χρησιμοποιούνται). Φτάνει σε πολύ μεγάλη ηλικία (μέχρι και τα 1.000 χρόνια), γι’ αυτό και θεωρείται ζωντανό απολίθωμα. Ενας Γερμανός γιατρός το έφερε το 1750 από την Ιαπωνία στην Ευρώπη.
■ Χρησιμοποιούμενα μέρη: Τα αποξηραμένα φύλλα του, που μοιάζουν με παλάμη και από τα οποία παίρνουμε το ξηρό εκχύλισμα.
■ Μορφές και δοσολογία: Σε κάψουλες (2 την ημέρα, 200 mg η καθεμία) και σε σταγόνες (40 σταγόνες 2 φορές την ημέρα, για 3 μήνες, μέχρι να δούμε αν υπάρχει αποτέλεσμα).
Χρήση: Ενισχύει την αιμάτωση στα λεπτά αιμοφόρα αγγεία. Ετσι, φαίνεται ότι βελτιώνει και την αιμάτωση του εγκεφάλου και έχει ευεργετικά αποτελέσματα σε περιπτώσεις άνοιας, αδυναμίας συγκέντρωσης, εμβοών και ζάλης. Επίσης, θεωρείται ότι μπορεί να επιβραδύνει την Αλτσχάιμερ και ότι είναι κατάλληλο και για τις θεραπείες των φλεβικών νόσων.
Προσοχή: Δεν πρέπει να χρησιμοποιείται από όσους παίρνουν αντιπηκτικά. Μία παρενέργειά του, σπάνια όμως, είναι ότι μπορεί να προκαλέσει γαστρεντερικές ενοχλήσεις.*
Οι πληροφορίες είναι από το: enallaktikidrasi.com