Εύα Μπεταβατζή
→ Μετάφραση: Μαρίνα Κονταρά
Η σημερινή ελληνική κυβέρνηση ακολουθεί μια πολιτική εξόρυξης και βαριάς εκμετάλλευσης των φυσικών πόρων της χώρας προς όφελος ιδιωτικών εταιρειών, ελληνικών και ξένων, εις βάρος όλων των ανθρώπων και των άλλων έμβιων όντων της χώρας.
Μια νέα «πράσινη» λογική της παραγωγικότητας (productivisme)1
Τα Άγραφα είναι μια ορεινή περιοχή που βρίσκεται στο κέντρο της ηπειρωτικής Ελλάδας. Αρκετές από τις κορυφογραμμές των Αγράφων αποτελούν μέρος του δικτύου Natura 2000. Η ελληνική κυβέρνηση σχεδιάζει την κατασκευή 530 ανεμογεννητριών ύψους 150 μέτρων στην περιοχή, πράγμα που σημαίνει ότι το 80% των κορυφών της περιοχής θα καλυφθεί από βιομηχανικά αιολικές εγκαταστάσεις. Αυτά τα φαραωνικά έργα θα ωφελήσουν κυρίως τις θυγατρικές της πολύ μεγάλης κατασκευαστικής εταιρείας Ελλάκτωρ ΑΕ.
Τον Σεπτέμβριο του 2019, όταν είχαν οργανωθεί δράσεις παρεμπόδισης για να μπλοκάρουν τις πρώτες χωματουργικές εργασίες στις κορυφές, η ελληνική κυβέρνηση είχε αντιδράσει στέλνοντας την αστυνομία της να συνοδεύσει τις μπουλντόζες και να περικυκλώσει την περιοχή. Έκτοτε, έχουν οργανωθεί πολλές διαδηλώσεις στα Άγραφα, στην Καρδίτσα και στην Αθήνα, με αίτημα την άμεση διακοπή των εργασιών. Σε κάποιες από αυτές τις διαδηλώσεις η αστυνομοκρατία ήταν πολύ έντονη. Ορισμένοι από τους διαδηλωτές και τους κατοίκους της περιοχής σήμερα διώκονται για τη δράση τους.
→ Ιούλιος 2021, τεράστια αστυνομική παρουσία σε διαδήλωση κατά των ανεμογεννητριών στα Άγραφα.
Αιολικές εγκαταστάσεις ξεφυτρώνουν συνεχώς σε όλη την Ελλάδα, στα νησιά και στην ηπειρωτική χώρα. Σύμφωνα με τα μέλη της πλατφόρμας “SOS Agrafa”, μέχρι στιγμής έχουν υποβληθεί περισσότερες από 16.000 αιτήσεις για ανεμογεννήτριες ύψους άνω των 100 μέτρων. Το 73% των περιοχών που αφορούν αυτές οι αιτήσεις είναι προστατευόμενες φυσικές περιοχές, νησιά, δάση, κορυφογραμμές βουνών. Στο όνομα του “κοινού συμφέροντος”, οι περιοχές Natura 2000 έχουν κυριολεκτικά χαριστεί από την ελληνική κυβέρνηση σε ιδιωτικές εταιρείες, ώστε να μπορούν να κατασκευάσουν τα αιολικά εργοστάσιά τους, τα υδροηλεκτρικά φράγματά τους και τους ηλιακούς συλλέκτες τους, καθώς και όλες τις υποδομές που τα συνοδεύουν (δίκτυο καλωδίων υψηλής τάσης, δρόμοι, μετασχηματιστές…).
Έτσι, η λεγόμενη «ενεργειακή μετάβαση» μεταφράζεται σε αύξηση της λεγόμενης “πράσινης” παραγωγικότητας της ενέργειας, η οποία απλώς προστίθεται στις άλλες, την ιδιωτικοποίηση και τη μονοπώληση των δημοσίων εδαφών, καθώς και την τσιμεντοποίηση και, ευρύτερα, τη βιομηχανοποίηση των μέχρι πρότινος προστατευόμενων ζωντανών περιοχών. Αυτή η λεγόμενη “μετάβαση” όχι μόνο δεν είναι οικολογική, αλλά ενσωματώνει ένα νεοφιλελεύθερο όραμα που μπορεί να προωθήσει μόνο καταστροφικά σχέδια παραγωγής, αντί για τη μείωση και την αποκέντρωση της παραγωγής ενέργειας. Πολλές περιβαλλοντικές οργανώσεις, τοπικές κοινότητες και ακτιβιστές αντιτίθενται σε αυτά τα έργα που επιβάλλονται σε ολόκληρη τη χώρα.
→ Εργοτάξια αιολικής ενέργειας στην Ελλάδα (άδειες εγκατάστασης, λειτουργίας, παραγωγής και αξιολόγησης)
Ρυθμιστική Αρχή Ενέργειας (ΡΑΕ)
Σε πολλές περιοχές της Ελλάδας πνέουν συχνά ισχυροί άνεμοι, συνθήκη που φαίνεται ιδανική για την παραγωγή αιολικής ενέργειας, ιδίως δεδομένου ότι τα δύο τρίτα της σημερινής παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας της χώρας βασίζονται σε ορυκτά καύσιμα (63,1% το 20192). Ωστόσο, η βιομηχανική εκμετάλλευση της αιολικής ενέργειας που επιβλήθηκε από την ελληνική κυβέρνηση και την ΕΕ εξελίσσεται σαν ένα κλασικό εξορυκτικό σχέδιο: εκμετάλλευση ενός τοπικού και δημόσιου πόρου, χωρίς καμία διαβούλευση με τους κατοίκους και τις τοπικές αρχές, συνοδευόμενη από μεγάλες επενδύσεις από την κεντρική κυβέρνηση προς όφελος ιδιωτικών εθνικών ή πολυεθνικών εταιρειών.
Από την ΕΕ δόθηκαν ποσά ύψους 2,8 δισ. ευρώ στην Ελλάδα, κυρίως με τη μορφή δανείων, για την ανάπτυξη της αιολικής βιομηχανίας. Μέρος των χρημάτων από το πρόγραμμα της ΕΕ NextGenerationEU προορίζεται επίσης γι’ αυτό το σκοπό3. Τον περασμένο Ιούνιο, ο υπουργός Ενέργειας…Διαβάστε τη συνεχεια ΕΔΩ