Ο Γιώργος Καρελιάς γράφει για την προσέγγιση ΗΠΑ-Βενεζουέλας με φόντο τον πόλεμο στην Ουκρανία και την βιασύνη της κυβέρνησης να αναγνωρίσει τον Γκουαϊδό.
Γιώργος Καρελιάς
Κανονικά σήμερα θα έπρεπε να γράψουμε για τον πρόεδρο της Ουκρανίας, που «τα έχει πάρει» με το ΝΑΤΟ, επειδή δεν εντάσσει τη χώρα του στους κόλπους του. Βεβαίως, καλά κάνει το ΝΑΤΟ που δεν κηρύσσει απαγορευμένη ζώνη τον εναέριο χώρο της Ουκρανίας, διότι έτσι θα ρίσκαρε έναν παγκόσμιο πόλεμο. Αλλά ένα δίκιο το έχει ο δύσμοιρος Ζελένσκι.
Τον παραμύθιασαν οι Δυτικοί με τις υποσχέσεις τους, εκείνος τις πίστεψε και άρχισε να λέει χοντράδες, νομίζοντας ότι ο Πούτιν θα έκανε ότι δεν άκουγε.
Κανονικά θα έπρεπε να γράψουμε για τον Τσαβούσογλου, ο οποίος θα φιλοξενήσει αύριο τους συναδέλφους του των δύο εμπολέμων. Ναι, ο Ρώσος Λαβρόφ και ο Ουκρανός Κουλέμπα δεν θα πάνε στην(ουδέτερη) Γενεύη της Ελβετίας για να συζητήσουν.
Θα πάνε στην Αττάλεια της, κατά τα άλλα, «απομονωμένης» Τουρκίας. Η οποία και τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία καταδικάζει και δεν επιβάλλει κυρώσεις εναντίον της Ρωσίας. Η Τουρκία είναι μέλος του ΝΑΤΟ, αλλά δεν σπεύδει να γίνει εχθρική χώρα προς τη Ρωσία, όπως έσπευσε η Ελλάδα με «προσωπική» απόφαση του πρωθυπουργού.
Αλλά ας τα αφήσουμε για σήμερα αυτά. Και ας γράψουμε για δύο «παρεπόμενα» του πολέμου γεγονότα, που έχουν άμεση σχέση με την καθημερινή ζωή των ανθρώπων στη Δύση και, φυσικά, με τη δική μας.
Εντάξει, την ώρα που άνθρωποι σκοτώνονται ή δεν ξέρουν αν θα μπορέσουν να φύγουν από τις πολιορκημένες πόλεις, φαίνεται πολυτέλεια εμείς να κοιτάζουμε την τιμή του πετρελαίου, του φυσικού αερίου και του ηλεκτρικού ρεύματος. ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ