Ιάσονας Τριανταφυλλίδης
Μέσα σε όλα που συμβαίνουν τις τελευταίες δύο εβδομάδες στην Ουκρανία, υπάρχει κάτι το οποίο πραγματικά με φέρνει σε αμηχανία για το αν πρέπει ακούγοντάς το να γίνω έξαλλος ή να βάλω τα γέλια -ειρωνικά βέβαια… Ακούω, λοιπόν, συνέχεια, τις τελευταίες ημέρες, στις τηλεοράσεις, στα ραδιόφωνα αλλά και στον δρόμο, ακόμα και από ανθρώπους που υποτίθεται ότι είναι σοβαροί, να λένε για τα κύματα προσφύγων προς τις γειτονικές με την Ουκρανία χώρες, τα οποία άλλωστε τα βλέπουμε σχεδόν σε ζωντανή σύνδεση την ώρα που συμβαίνουν, κάτι που τα κάνει ακόμα πιο αγριευτικά για να μην πω τραγικά στα μάτια, στο μυαλό, στην καρδιά και στην ψυχή μας…
Και ξαφνικά ακούς να σχολιάζουν κάποιοι για το πόσο αξιοπρεπείς είναι αυτοί οι άνθρωποι, για το ότι είναι καθαροί, καλοντυμένοι με τα πράγματά τους, τα παιχνίδια των παιδιών, τα ζώα τους κ.λπ. κ.λπ….
Φυσικά, δεν είναι σαν τους βρομιάρηδες που θαλασσοπνίγονται σε σάπια καΐκια και έχουν περπατήσει τη μισή Μέση Ανατολή κουβαλώντας απελπισμένα ό,τι μπόρεσαν να διασώσουν πάνω τους, βρόμικοι και κουρελήδες. Αυτοί είναι αξιοπρεπείς, σοβαροί άνθρωποι, καλοντυμένοι, γιατί προφανώς και η προσφυγιά έχει τις διαβαθμίσεις της. Αλλο να σου κουβαλιέται ο βρομιάρης, ο μελαμψός με τα κουρέλια του, και άλλο να βλέπεις αξιοπρεπείς ανθρώπους που τρέχουν να σωθούν κουβαλώντας την ευρωπαϊκή σφραγίδα της αξιοπρέπειας…
Το έχω ξαναγράψει πως προέρχομαι από προσφυγικές οικογένειες και η προσφυγιά είναι άγριο πράγμα και, σ’ αυτή τη χώρα που ζούμε, παραπάνω από τους μισούς είναι γόνοι προσφύγων. Ολοι αυτοί οι αξιοπρεπείς άνθρωποι που φύγαν άρον άρον είναι προφανές πως θα πάψουν να είναι αξιοπρεπείς σε μερικές μέρες, καλοντυμένοι, καθαροί κ.λπ. κ.λπ. Εκτός, βέβαια, και αν οι γείτονες χώρες τούς φροντίσουν -όπως και πρέπει να κάνουν βέβαια- πριν προλάβουν να εξαθλιωθούν και αυτοί όπως οι ανάλογοι από την Ασία ή από την Αφρική.
Σε κανέναν δεν αρέσει να είναι βρόμικος, κουρελής, να χάνει την αξιοπρέπειά του, να κινδυνεύει ο ίδιος και τα παιδιά του. Κανείς δεν επιλέγει αυτό τον δρόμο. Ολους μια μαύρη μοίρα τους έστειλε εκεί. Και τους μεν και τους δε και μήπως θα έπρεπε με τον ίδιο ανθρώπινο και ευγενικό τρόπο που βλέπουμε αυτούς να βλέπουμε και τους άλλους; Για τους οποίους η περιφρόνηση δεν λείπει, γιατί έχουν αρχίσει να γίνονται βαρετοί, να προκαλούν εγκληματικότητα, να ενοχλούν τον περίγυρο κ.λπ. κ.λπ.
Και οι άλλοι από την Αφρική και την Ασία πρόσφυγες είναι όπως και αυτοί από την Ουκρανία. Και αυτοί θα ήθελαν να είχαν καθαρά ρούχα και να είχαν μαζί τους τα παιχνίδια των παιδιών τους, ενδεχομένως και τα ζώα τους. Αλλά βλέπεις ακόμα και η ανθρωπιά έχει και αυτή τις διαβαθμίσεις της…
Μήπως, με αφορμή την τραγωδία των προσφύγων της Ουκρανίας, θα έπρεπε να ξανακοιτάξουμε τη συμπεριφορά μας και στους άλλους πρόσφυγες, που είναι ήδη εδώ και έχουν πολύ λιγότερες ελπίδες να γυρίσουν στα σπίτια τους από εκείνους της Ουκρανίας, στους οποίους ευχόμαστε βέβαια σύντομα να τελειώσει το δράμα τους και να ξαναγυρίσουν εκεί που ήταν η ζωή τους κανονικά;
