Αυτό που αποκάλυψε ο Ασάνζ είναι ότι όποιος κάνει πραγματική κριτική, ριζοσπαστική, πολύ απλά σαπίζει στη φυλακή με κίνδυνο θανάτου. Και ότι ως προς αυτό οι λεγόμενες φιλελεύθερες δημοκρατίες (τουλάχιστον στην αγγλοσαξονική εκδοχή τους εν προκειμένω) δεν διαφέρουν ριζικά από τους αυταρχισμούς.
Υπάρχει ένα κλισέ ότι η Δύση είναι ο μοναδικός πολιτισμός με τη δυνατότητα αυτοκριτικής και αναστοχασμού. Το στερεότυπο αυτό το επαναλαμβάνουν σήμερα ως κατευναστικό μάντρα όσοι προσπαθούν να εμπεδώσουν στον δημόσιο λόγο μία ταυτοτική θεώρηση σύγκρουσης των πολιτισμών, όπου η συλλογική Δύση έχει το ηθικό δικαίωμα ή και την υποχρέωση να αναλαμβάνει επεμβάσεις ανά τον κόσμο, για να υπερασπίζεται τις αξίες της, μεταξύ των οποίων κυρίαρχη θέση έχει η δυνατότητα αναστοχασμού.
Και βεβαίως αυτοί που υποστηρίζουν το αξίωμα «μόνο η Δύση κάνει αυτοκριτική» είναι εκείνοι που με το να το χρησιμοποιούν έως ναυτίας ως μηχανικά επαναλαμβανόμενο μάντρα προσπαθούν να εμποδίσουν την οποιαδήποτε αυτοκριτική να τολμήσει να αναδυθεί, είτε παραλύοντας οποιονδήποτε τυχόν θα είχε τη διάθεση να ασκήσει την παραμικρή αυτοκριτική, είτε καπαρώνοντας ιδεολογικό χώρο με μια λήψη του ζητουμένου.
Η όποια σοβαρή αυτοκριτική θα τους ήταν, άλλωστε, ενοχλητική γιατί σήμερα το να εδραιώνεις το αφήγημα περί «αναστοχασμού» είναι ο κυρίως ιδεολογικός τρόπος να ανήκεις στις ελίτ, προσποριζόμενος πόστα, πακτωλούς κονδυλίων κ.ο.κ.
Υπάρχουν, όμως, και κάποιοι που όντως την κάνουν αυτήν την αυτοκριτική και αυτόν τον αναστοχασμό. Μόνο που αυτοί δεν είναι στα συστημικά μίντια, στις θέσεις καθεστωτικής δημοσιότητας, στις έδρες των πανεπιστημίων ή στους θρόνους των θρησκευτικών ηγετών. Είναι, όπως ο Τζούλιαν Ασάνζ, στη φυλακή υψίστης ασφαλείας Μπέλμαρς του Ηνωμένου Βασιλείου όπου τον περιμένει μια έκδοση στις Ηνωμένες Πολιτείες και εκεί ο θάνατος ή ένα μακρόσυρτο μαρτύριο. ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ