Ένας αιμόφυρτος φοιτητής στο ΑΠΘ, ένας διαδηλωτής που ξυλοκοπείται από τα ΜΑΤ, ένας άνθρωπος με κινητικά προβλήματα που δέχεται χημικά κατά τη διάρκεια μιας πορείας αλληλεγγύης. Τα περιστατικά της αστυνομικής καταστολής από την Ελλάδα του 2022 δεν σοκάρουν απλώς, αλλά θέτουν το κρίσιμο ερώτημα: Μέχρι πότε;
Οι εικόνες της αστυνομικής αυθαιρεσίας και της άγριας καταστολής των προηγούμενων μηνών στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης μπορώ να πω ότι με έναν τρόπο με σημάδεψαν. Δεν ξέρω αν ήταν η εικόνα του αιμόφυρτου φοιτητή αυτή που με έκανε να καταλάβω πόσο επικίνδυνη είναι η εποχή που ζούμε ή το γεγονός ότι όλα αυτά συνέβησαν σε έναν πανεπιστημιακό χώρο που μου ήταν πολύ οικείος.
Όσο έβλεπα εκείνες τις φωτογραφίες από τη Θεσσαλονίκη, σκεφτόμουν ότι πριν από περίπου 6 χρόνια, όταν ήμουν εγώ φοιτήτρια στο ΑΠΘ, δεν είχαμε να αντιμετωπίσουμε τέτοιες καταστάσεις. Η αστυνομία δεν έμπαινε στο πανεπιστήμιο, το «άσυλο» υπήρχε και εφαρμοζόταν. Κι αν πράγματι δεν ήταν όλα ιδανικά, τουλάχιστον δεν βλέπαμε στο πανεπιστήμιο φοιτητές να αιμορραγούν από επιθέσεις κρατικών οργάνων.
Πριν από μερικές ημέρες, στα τέλη Ιουλίου, οι εικόνες από τις διαδηλώσεις υπέρ του αιτήματος του απεργού πείνας Γιάννη Μιχαηλίδη ήταν ανάλογες.
Στις φωτογραφίες και στα βίντεο που πέρασαν μπροστά μου στο διαδίκτυο, είδα έναν αστυνομικό να κλωτσάει έναν διαδηλωτή στην άσφαλτο. Στο μεταξύ, ένας άλλος διαδηλωτής που βρίσκεται σε αμαξίδιο δέχεται χημικά. Όσο για τους δημοσιογράφους και τους φωτορεπόρτερ, οι επιθέσεις εις βάρος τους είναι μάλλον ο κανόνας παρά η εξαίρεση.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ