Αντίο, Δάσκαλε
Μίλησες για την ψυχανάλυση σε καιρούς που δέρναμε τις γυναίκες μας ως παράδοση.
Μετέφρασες το Ασυνείδητο στην εκλαϊκευμένη αφήγηση του καφενέ να «φτάσει όπου δεν μπορεί», που θα ‘λεγε κι ο Καζαντζάκης.
Μίλησες απλά για θέματα ανυπέρβλητης σύνθεσης. Εσπρωξες τους δογματικούς και τους νάρκισσους στην αποδοχή του λάθους και τους βαριά αμυνόμενους στο ντιβάνι του ψυχαναλυτή, της προσπάθειας, της αυτογνωσίας.
Εσωσες ζευγάρια που επιτέλους χώρισαν, ευλόγησες παιδιά που επιτέλους ενηλικιώθηκαν.
Αλλά, Δάσκαλε, για ένα πράγμα σε λάτρεψα.
Ενα κρατώ ως παράσημο άσβεστης φλόγας στο διηνεκές. Οχι που το σκαρφίστηκες, μα που το τόλμησες.
Το πόνημα «Μεγαλώνοντας μέσα στην ελληνική οικογένεια» θα ‘ναι το νέο μας αναγνωστάρι στα σχολειά του τόπου. Σ’ το υπόσχομαι.
Θα ‘ναι το εγχειρίδιο της εν ζωή σωτηρίας της Ελληνίδας Μάνας και η όαση στην ξηρασία αυτοκυριαρχίας του Ελληνα Γιου.
Θα ‘ναι η Μεταμόρφωση του Κάφκα γραμμένη στα ελληνικά και θα ‘χουμε (εμείς οι ταπεινοί συνεχιστές σου) να το ατενίζουμε σαν ένα άλλο άστρο της Βηθλεέμ.
Ελπίζοντας κάποτε να φτάσουμε στη Φάτνη να προσκυνήσουμε ευλαβικά τη γέννηση του Ανθρώπου.
Του Ανθρώπου που δεν φοβάται, που τσαλακώνεται, που ζητά συγγνώμη, που συγχωρεί, που ερωτεύεται άκοπα κι όχι άσκοπα.
Ξέρεις, Δάσκαλε, υπάρχουν εκείνοι που θα ζήσουν μια όμορφη ζωή, υπάρχουν εκείνοι που θα ζήσουν μια ζωή άσχημη.
Μα εσύ, βρε Τιτάνα, κατάφερες να χτίσεις την κατηγορία εκείνων που ησυχάζουν μονάχα όταν ομορφύνουν τις ζωές των άλλων.
Ομορφη, Δάσκαλε, ετούτη η νύχτα. Ομορφη πολύ. Εξαιτίας σου.
Αντίο, Δάσκαλε.
Καλή αντάμωση στα λυτρωμένα μάτια εκείνων που θα μεταλάβουν την εμπνευσμένη ανάλυση ψυχής που μας χάρισες. Της ψυχής μας της νέας.
Αυτής που έπρεπε.
Αντίο.
*ψυχίατρος-ψυχοθεραπευτής
Η επιστολή δημοσιεύτηκε στο φύλλο της «Εφ.Συν.» τη Δευτέρα 08/08/2022.