Διαβάζω και βλέπω πολλά δημοσιεύματα το τελευταίο διήμερο με αφορμή την καταστροφική πυρκαγιά στο τόπο μας. Αυτό όμως μου έκανε “κλικ” ίσως γιατί δεν κατηγορεί κανέναν..
Το αναδημοσιεύω χωρίς να υποτιμώ την καταστροφή και σε άλλα σημεία του δήμου μας. Δεν γνωρίζω την κυρία που το έγραψε, το “έκλεψα”από το forum και είπα να το μοιραστώ με τους αναγνώστες..
“Από 10 ετών έρχομαι στην Σαρωνίδα μου. Την δικιά μου Σαρωνίδα, το μέρος που έχω όλες μου τις καλοκαιρινές αναμνήσεις, τις γιορτές του Πάσχα που περνούσα με την οικογένεια μου και το μέρος που αποφάσισα να μείνω μόνιμα όταν έκανα την δική μου οικογένεια. Είναι ο δικός μου τόπος, οι δικές μου ρίζες και οι δικές μου αναμνήσεις..
Χθες αναγκάστηκα να φύγω από το σπίτι μου μαζί με τα παιδιά μου και τον σκυλο μου ,χωρίς να πάρω τίποτα μαζί μου γιατί έπρεπε να εκενωσουμε την περιοχή και γιατί είδη είχαμε αρχίσει να μην μπορούμε να αναπνευσουμε και τσουζαν τα μάτια μας… Αν ήμουνα μόνη μου χωρίς οικογένεια θα εμένα πίσω και με βρεγμένα πανιά θα πήγαινα να βοηθήσω να σωθεί η δική μου πατρίδα… έπρεπε όμως να οδηγήσω τα αγαπημένα μου πρόσωπα σε ασφαλή μέρος…. Φύγαμε…. όπως ήμασταν… χωρίς να πάρουμε τίποτα μαζί μας… και ήμασταν τυχεροί που είχαμε αμάξι…. άλλοι που δεν είχαν την δυνατότητα και δεν χωρούσαν σε αμαξια φίλων έμειναν πίσω… άλλοι ποιο θαρραλέει έμειναν και αυτοί πίσω..
Φύγαμε από το σπίτι μας χωρίς να ξέρουμε όταν θα ξαναγυρισουμε αν θα ξαναειχαμε σπίτι και υπάρχοντα…η παραλιακή είχε μποτιλιαρει… μας έστειλαν στο Λαύριο. Οδηγούσαμε ο ένας πίσω από τον άλλο χωρίς να ξέρουμε που θα πάμε… τα παιδιά έκλαιγαν στο αμάξι… ο σκυλος γαυγίζε… εγώ προσπαθούσα να μην βάλω τα κλάματα…. αργά το βράδυ κατάφερα και έφτασα στους δικούς μου… δεν είχαμε μαζί μας ρουχα…μας έδωσαν εκείνοι… όλη μέρα ήμασταν στα τηλέφωνα όλοι οι κάτοικοι μεταξύ μας μπας και μάθουμε νέα για το τι συνέβαινε… αν τα σπίτια μας κάηκαν…. 2 δρόμους πάνω από το σπίτι μου όλα έχουν καεί… είμαι τυχερή που έχω ακόμα σπίτι…. ευχαριστώ τον Θεό γι αυτό… κλαίω όμως και πονάει η ψυχή μου γιατί ξέρω ότι εγώ δεν θα μπορέσω να ξαναδώ τον τόπο μου ξανά πράσινο… ίσως τα παιδιά μου σε 50 χρόνια να ξαναδούν την Σαρωνίδα όπως την άφησαν χθες….πολλές περιουσίες καταστράφηκαν, ζώα κάηκαν. 65 ζώα κάηκαν στο καταφύγιο αδέσποτων που φίλη μας είχε εδώ καιν12 χρόνια και με ίδιους πόρους φρόντιζε μόνη της. Σώθηκαν μόνο 10 από αυτά γιατί δεν είχε βοήθεια και τα είδε να καίγονται….
Η Σαρωνίδα μου δεν θα είναι ποτέ ξανά η ίδια… για μένα σήμερα είναι μέρα πένθους… Γυρνώντας από Αθήνα κάναμε νια βόλτα με το αμάξι να δούμε την καταστροφή. Είναι βιβλική… έχουν καεί τα πάντα. Από την λεωφόρο λαυριου στην κερατέα μέχρι και την Σαρωνίδα δεν υπάρχει πλέον τίποτα…. Σταματήσαμε σε ένα πυροσβεστικό κοντά στο σπίτι μου και τα παιδιά μου τους ευχαρίστησαν μα την Παναγία χωρίς να τους πω εγώ να το κάνουν που δεν άφησαν την φωτιά να κατέβει 2 δρόμους πιο κάτω και έχουμε ακόμα σπίτι..
Η Σαρωνίδα μας, το “δάσος” μας ( οπως ελεγε χαρακτηριστικα η μικρη μου) που πηγαίναμε βόλτες κάθε μέρα μαζί με τον σκυλο μας δεν υπάρχει ποια… Η Σαρωνίδα μας δεν θα είναι ποτέ ποια ίδια….. Ας προσπαθήσουμε με νύχια και με δόντια να σώσουμε ότι έχει μείνει όλοι μας…. Ας φροντίσουμε τα παιδιά μας να έχουν τις ίδιες όμορφες αναμνήσεις με όλους εμάς που ζούμε από παιδιά σε αυτον τον τόπο… Να μην την ξαναδούν να καίγεται”….
από το “FORUM ΣΤΟ ΔΗΜΟ ΣΑΡΩΝΙΚΟΥ”