Δεν περιμέναμε τίποτε λιγότερο από τον άνθρωπο που υποτίθεται πως θα κατέβαζε τον Τάκη Τσουκαλά για δημοτικό σύμβουλο
Άφθονα πραγματάκια έχουν γραφτεί φέτος για τις απόπειρες διάφορων υποψήφιων στις δημοτικές εκλογές να αυτοbrandαριστούν, συχνά με ιδέες πιο επικοινωνιακές από όσο μπορεί να αντέξει ο ανθρώπινος νους. Μέσα στα χαϊλάιτς παίζουν από ακροδεξιό Bandersnatch δια χειρός Νίκου Νικολόπουλου μέχρι σκληρό μιναράπ από υποψήφιο δήμαρχο που μεταξύ άλλων έχει περάσει από ΠΑΣΟΚ και ΛΑ.Ο.Σ. – όπως καταλαβαίνετε ο κόσμος παίζει μουσικές καρέκλες για το ποιος θα κάτσει με τη νεολαία.
Από αυτή την άποψη, αυτό το (περίπου) σποτάκι που ανέβηκε προς τιμήν ενός υποψήφιου δημάρχου στο Κερατσίνι είναι σχεδόν παρηγορητικό. Όχι ότι ο Παναγιώτης Διαλινάκης είναι τυχαίο όνομα – ο υποψήφιος της Νέας Δημοκρατίας για το δήμο είναι αυτός που υποτίθεται πως θα μάζευε κάτω από τις φτερούγες του ως δημοτικό σύμβουλο τον γνωστό αθλητικό δημοσιογράφο Τάκη Τσουκαλά, αν και το σενάριο αυτό δε φάνηκε να προχώρησε.
Η αποτυχία της Επιχείρησης Σουρωτήρι δεν πτόησε πάντως τον υποψήφιο δήμαρχο, ο οποίος συνεχίζει δυναμικά. Κατάφερε μάλιστα να έχει και το δικό του τραγουδάκι, το οποίο ανέβασε στο YouTube κάποιος κύριος Κώστας Κατσιούρας, ο οποίος μας συστήνεται ως συνθέτης και στιχουργός και έχει μάλιστα να δείξει κι άλλα έργα του.
Όπως αυτή η γλυκιά μπαλάντα:
Και αυτό το dance λαϊκό με το βιρτουόζικο Casio αρμόνιο:
Τα παραπάνω βέβαια δεν ακουμπάνε καν τον αγωνιστικό θούριο που χάρισε ο κ. Κατσιούρας στον υποψήφιο δήμαρχο. Το αποτέλεσμα μουσικά μπορεί να περιγραφεί σαν κάτι ανάμεσα σε Κώστα Μπίγαλη, την εισαγωγή του θρυλικού Jumaru και κάποιο ύμνο για ιδιωτική χρήση που έβγαλε κάποια στιγμή πριν τις εκλογές του ’85 το ΠΑΣΟΚ Αγρινίου.
Με δυνατές ομοιοκαταληξίες όπως «πόλη – όλη», παθιασμένη ερμηνεία, συνθεσάιζερ βγαλμένο από τα πιο σκοτεινά βάθη των 80s και τον κομβικής σημασίας στίχο «Κερατσίνι – Δραπετσώνα, ενωμένοι στον αγώνα», είναι ό,τι πιο 1989 μπορούμε να ζήσουμε το 2019:
https://www.youtube.com/watch?v=aJdKjSU7zIQ
Νομίζουμε πως με τόσο αξιόλογο συνθεσάιζερ αξίζει να γίνει κάποια στιγμή ο unofficial ύμνος της Rebound Β’ Πειραιά, αν και όποτε αυτή δημιουργηθεί.